Horror Movie Themes in Hiphop Playlist

I made the only hiphop playlist you need for parties this Halloween. All songs that sample horror movie themes, horror samples or that reference horror films. Halloween, Susperia, Zombi 2 and more… Check it out if you like.

Arch / Matheos – Sympathetic Resonance

Arch / Matheos – Sympathetic Resonance (Metal Blade Records 2011)

Lastig album om te doorgronden. Samenwerking tussen Jim Matheos en John Arch die eerder samen in Fates Warning zaten en hiermee enkele klassieke albums opnamen. Ik ken echter niets van Fates Warning dus verwacht hier geen vergelijking met hun klassieke materiaal.

Waarom heb je dit album dan gekocht? Nou, ik was in Berlijn, hij was goedkoop en ik had gezien dat hij goede recensies kreeg. En hij is ook gaaf.  Alleen wat lastig te doorgronden. Progressieve metal. In dit geval houdt dat in dat de nummers uit interessant gitaarwerk met onverwachte wendingen bestaan, waarbij John Arch met zijn typische stemgeluid soms de gitaarlijn volgt, maar vaker een compleet eigen tegenmelodie vormt.

Hierdoor zijn het geen nummers die je na één keer luisteren mee kan zingen, maar wel nummers die na vele keren luisteren nog steeds geheimen prijsgeven. Dat de kortste nummers vijf en een halve minuut duren en de langste veertien minuten geeft hier een idee van de aandacht die je nodig hebt om naar dit album te luisteren. Dit is geen muziek om even in de achtergrond aan te zetten.

Maar ik moet hierbij wel even benadrukken dat er erg gave riffs gespeeld worden en de zanglijnen zich stiekem wel in je hoofd nestelen, waardoor je de vijfde keer opeens wel fragmenten mee zingt. John Arch doet me bij vlagen denken aan Ozzy Osbourne als deze een veel technisch begaafder zanger zou zijn. Hij zingt een beetje in hetzelfde register; hoog en ietwat nasaal, maar is wel perfect in staat de hogere uithalen te raken. De wijze waarop hij zijn eigen melodieën om de riffs heen weeft is indrukwekkend.

Case in point: Stained Glass Sky.

Dat nummer is gewoon badass. Met veertien minuten het langste van het album. Met een uitgebreide instrumentale sectie voordat de vocalen invallen, lijkt het hiermee aan alle slechtste neigingen van progressieve metal te voldoen. Toch is het nergens saai of voorspelbaar. Instrumentaal staat het vol met memorabele riffs. Stained Glass Sky draait er niet om te laten zien hoe goed de muzikanten kunnen spelen, het draait om het nummer zelf. Die instrumentale opening is vooral lekker heavy en op de tweede plaats goed gespeeld. Lekker drumwerk ook.

De overige muzikanten zijn overigens ook allemaal leden van Fates Warning, maar dan van recentere line-ups. Aan de ene kant wil ik hierdoor meer van de band uitchecken, maar aan de andere kant weet ik niet of ik wel tijd genoeg heb om al hun albums op dezelfde manier op me in te laten werken als deze. Er is tenslotte nog zoveel meer muziek om uit te checken.

Ik ben in elk geval wel blij dat ik de tijd heb genomen om Sympathetic Resistance goed te beluisteren. Dit is complexe, weldoordachte muziek. Technisch indrukwekkend, maar niet zonder hooks. Luister bijvoorbeeld naar On the Fence. “I am over my head.” Zo voelt dit album inderdaad soms, maar wie goed zoekt krijgt vanzelf weer voet aan de grond.

Bone Gnawer – Feast of Flesh

Bone Gnawer – Feast of Flesh (Pulverised Records, 2009)

De eerste AZ/CD entree voor Rogga Johansson, de man van de duizend death metal bands. Volgens mij ook de eerste band waarin hij de vocalen door iemand anders liet waarnemen, namelijk death metal legende Kam Lee. Tegenwoordig heeft Rogga wel meer bands waarin hij zelf niet in de microfoon schreeuwt, maar als Kam Lee comeback was dit wel een minor event.

Meestal weet je wel ongeveer hoe een Rogga project klinkt: old school Zweedse death metal. Maar Bone Gnawer heeft toch meer een eigen geluid. Nog steeds old school, maar veel Amerikaanser. Niet zo gek, als je Kam Lee in de band hebt leg je natuurlijk graag een link naar zijn verleden in Massacre. Het tempo zit er in opener Feast of Flesh lekker in. Het stampt en beukt allemaal wat Floridiaanser. Ook wanneer het tempo wat omlaag gaat zoals in bijvoorbeeld Sliced and Diced, neigt het eerder naar Jungle Rot en Six Feet Under dan naar Grave.

Kam Lee is verantwoordelijk voor alle teksten en bewijst hierin ook de toegevoegde waarde van de combo Johansson/Lee. Kam Lee geeft de teksten wat meer swagger en herkenbare refreintjes dan bij Rogga gewoonlijk het geval is. Het is fijn meebrullen met Kam. Dat vonden meer mensen, want er zijn gast vocalen van leden van Impetigo, Machetazo en Necrophagia.

Kam Lee geeft alle teksten ook een ander kenmerkend tintje: een obsessie met kannibalen en horrorfilms. Bone Gnawer is een concept band op dezelfde wijze dat Bolt Thrower een concept band is. Waar bij Bolt Thrower elk nummer over oorlog gaat, gaat bij Bone Gnawer elk nummer over kannibalen. Films waar de teksten door geïnspireerd zijn, zijn onder andere Cannibal Ferox (Make You Die Slow), The Hills Have Eyes (The Lucky Ones Die First), The Texas Chain Saw Massacre Part 2 (The Saw Is Family), Blood Feast (Feast of Flesh) en Hatchet (Hatchet Face).

Alles komt wat mij betreft het beste samen in Hammer To The Skull. De riffs, het herkenbare refrein dat zich uitnodigt tot meegrunten, de attitude. Het is bijna een soort death metal Pantera. Je zou denken dat na Cannibal Corpse’s Hammer Smashed Face het ultieme hamer gerelateerde metal nummer al geschreven was, maar Bone Gnawer bewijst dat er ruimte is voor meer hamer mayhem.[1]

Voor mijn eigen, niet bestaande old school death metal band Chaos Breed claim ik hierbij dan ook twee nummers over Old Boy[2]: Hammering the Hallway en (No Anesthesia) Pulling Teeth[3], alsmede het niet film gerelateerde Clawhammer Up Your Nose. Rogga, neem contact met me op.

Nadeel van het album is dat alles nogal op elkaar gaat lijken na een poosje, waardoor het je aandacht niet goed vasthoudt. Bij een album van iets meer dan 30 minuten zou dat geen probleem mogen zijn. De tweede helft van het album is ook zwakker dan de eerste. Ik gebruik dit album dan ook meestal alsof het twee EP’s van 5 nummers zijn. De eerste is dan een snelle beuker met als afsluiter Hammer To The Skull. In de tweede gaat het tempo iets omlaag met opener The Saw is Family en de kwaliteit omlaag met een nummer als Hatchet Face. Afsluiter The Lucky Ones Die First haalt af en toe bijna grindcore snelheden en maakt bovendien een leuk thematisch geheel met The Saw Is Family.

Geen klassieker, maar wel een erg leuk album. Ik draai dit veel vaker dan je zou verwachten. Soms is dit soort ongecompliceerde death metal precies wat je nodig hebt om blij te worden.

[1] Speciale vermelding voor Sentenced’s Vengeance is Mine, dat op memorabele wijze de lyric “I have dreams of hammering your skulls” bevat, maar één regel is natuurlijk geen heel nummer.

[2] De Zuid-Koreaanse film uit 2003, niet de Amerikaanse remake uit 2013.

[3] Met bas solo.

Arch Enemy – Burning Bridges

Arch Enemy – Burning Bridges (Century Media Records, 1999)

Focus. Burning Bridges klinkt enorm gefocust. Alsof Arch Enemy zelf eens goed naar Stigmata heeft geluisterd, alle zwakke punten heeft genoteerd en vervolgens nieuwe nummers is gaan schrijven. Alle voort meanderende nummers met veel te vaak herhaalde refreinen zijn verdwenen. Met 36 minuten heeft het album een perfecte lengte. Johan Liiva klinkt een stuk geïnspireerder. Als hij op het openingsnummer The Immortal “Eternal life is killing me” brult, klinkt hij overtuigender dan hij op heel Stigmata deed.

Eigenlijk kan ik hier weinig woorden aan vuilmaken. Dit is gewoon een erg goed melodisch death metal album met pakkende melodieën en memorabele gitaarsolo’s. Ga lekker in het najaarszonnetje zitten met een pintje, zet dit album op en geniet.

Mission Statement: Plan B

Het heeft een poosje stilgelegen, maar hierbij een poging mijn blog te reanimeren. Bij nader inzicht en een betere schatting van mijn platencollectie is het misschien iets te ambitieus om al mijn albums te bespreken, aangezien dat er waarschijnlijk 1000+ zijn. Nieuw plan dus. Mijn intentie is de A af te maken, omdat ik daar nu eenmaal aan begonnen ben en dan maak ik het af ook. Dat zou een stuk makkelijker gaan als ik niet steeds nieuwe platen van artiesten met een a zou kopen, maar goed…

Reviews met een A zullen nu afgewisseld worden met reviews van artiesten met de eerstvolgende letter in het alfabet. (A, B, A, C, A, D…) Zo treedt hopelijk voor de lezer en mijzelf wat meer afwisseling op tussen genres en artiesten.

Voorwaarts!