AC/DC – Who Made Who

AC/DC – Who Made Who (Epic Records, 1986)

Is dit niet zo’n greatest hits album waar je zo’n hekel aan hebt Martijn? Nou, technisch gezien is het de soundtrack van Maximum Overdrive, ofwel het bewijs dat Stephen King niet kan regisseren. King is zo’n fan van AC/DC dat het hem een goed idee leek de hele film een soundtrack van AC/DC te geven. Behalve wat bekende nummers staan er ook een paar nummers op die speciaal voor de film geschreven zijn en dus nergens anders te vinden zijn. Bovendien kostte hij maar €2.50, dus fuck off met je vragen over mijn hypocriete koopgedrag, denkbeeldige vragensteller.

Kijk even of je tussen Stephen Kings hilarisch overdreven aankondiging door de actrice die Lisa Simpson speelt in The Simpsons kan herkennen.

Nadeel van compilaties is het geluidsverschil tussen de verschillende opnames. Zo klinkt het nummer Who Made Who enorm jaren tachtig tijdens de intro, wat nogal een contrast oplevert met een ouder nummer als Ride On, dat hier ook weer opduikt. Maar die titel moet natuurlijk wel opduiken op de soundtrack van een film over moordende auto’s. Verder verschilt het geluid niet zo veel per nummer, aangezien de andere nummers allemaal uit de Brian Johnston periode komen en dus in elk geval dezelfde zanger hebben.

Naast Who Made Who staan er twee instrumentale nummers op die niet eerder verschenen waren. D.T. en Chase the Ace. En ze zijn beide niet verkeerd. Instrumentale nummers hoeven natuurlijk niet te voldoen aan traditionele liedjesstructuur van AC/DC en met name Chase the Ace heeft hierdoor meer energie en tempowisselingen dan heel het For Those Who Are About To Rock album.

De selectie van andere nummers is ook niet verkeerd. Met twee nummers is Back in Black het beste vertegenwoordigd. Terecht, want You Shook Me All Night Long is gewoon van hoge kwaliteit en Hells Bells is wat mij betreft één van de beste nummers die AC/DC ooit heeft geschreven. Shake Your Foundations is ook leuk. Sink the Pink is wat mij betreft het minste nummer op de plaat. Afsluiter is For Those About To Rock (We Salute You) en dat nummer werkt daar een stuk dan als opener van een album, wat mij betreft.

Deze keer weer een informatief verhaaltje in het boekje en een aantal fragmenten uit tijdschriften ten tijde van de albumrelease. Zoals dat ze uit Springfield, Illinois geband waren door de kerkorganisatie. Hmmm Springfield? Simpsons connecties all over the place op dit album.

AC/DC – For Those About To Rock (We Salute You)

AC/DC – For Those About To Rock (We Salute You)

Epic Records, 1981

Waar AC/DC op Dirty Deeds Done Dirt Cheap klonk als stel jonge honden vol energie, klinken ze op For Those About To Rock (We Salute You) als een band die precies weet wat hun geluid is en dat perfect uitwerkt. Het jeugdige enthousiasme springt er niet meer zo van af, maar je krijgt er een band voor terug die schijnbaar moeiteloos tien lekkere rockers in hun eigen geluid uit zijn mouw schudt. Het zelfvertrouwen druipt er bijna van af. Op Dirty Deeds Done Dirt Cheap stonden nog wat nummers die misschien ook door iemand anders geschreven konden worden (Rocker, Ride On), maar For Those About To Rock klinkt zo typisch AC/DC dat vergissen onmogelijk is.

En dat vertrouwen in de AC/DC formule is een beetje een probleem. Alle nummers klinken lekker, maar ze klinken ook nogal hetzelfde. Alle nummers zijn hetzelfde opgebouwd en blijven in hetzelfde tempo hangen. Dit vind ik vooral een probleem bij de drums. Als bijvoorbeeld in het titelnummer those who are about to rock eindelijk beginnen met rocken, rocken de gitaren wel, maar de drums hadden er ook wat meer tempo in mogen gooien.

Maar goed, als de formule werkt is het lekker. Let’s Get It Up werkt. Evil Walks werkt. Ik wilde eigenlijk de nummers waar de hele band het refrein telkens opnieuw roept aanwijzen als één van de dingen die niet werken op het album, maar op Evil Walks is juist een pluspunt. En C.O.D. is ook niet verkeerd. Aan de andere kant wou ik dan maar de langzamere, herhalende refreinen op nummers als Breaking the Rules en Night of the Long Knives aanwijzen als dingen die niet werken, maar eigenlijk is dat alleen irritant op Night of the Long Knives. En dan betrap je jezelf er weer op dat je Night of the Long Knives zit mee the neuriën. Breaking the Rules maakt zelfs het meeste van dat relaxte gevoel wat op het hele album hangt.

Dus, een aardig album dat nergens echte uitschieters bevat. Ook weer een digipack rerelease, deze keer wel met een interessant verhaal over de opnames in het boekje. Het is dan ook door iemand anders geschreven dan die flapdrol van het Dirty Deeds boekje. Ook leuk dat het kanon en het logo in reliëf op de cover gedrukt staan.

AC/DC – Dirty Deeds Done Dirt Cheap

AC/DC – Dirty Deeds Done Dirt Cheap (1976)

Toen ik het idee kreeg voor dit project ging de grap zijn dat ik het AZ/CD ging noemen, maar dat ik helemaal geen cd’s van AC/DC had. Maar toen lagen deze winter opeens een stel AC/DC cd’s voor maar €5 en €2.50 bij de Free Record Shop dus nu heb ik er drie. Meest opvallende toen ik er naar ging luisteren was dat elk nummer me heel bekend in de oren klonk. Maar was dat nu omdat ik ze al kende aangezien AC/DC altijd ruim vertegenwoordigt is op soundtracks van films en tv series, of omdat het gewoon zo lekker weg luistert?

Maakt het wat uit? Nee. Want Dirty Deeds Done Dirt Cheap is gewoon een erg lekker album. AC/DC klinkt hier als een jonge hongerige band die veel plezier heeft in hun muziek. Er zit een enorm speelse energie in de nummers, die allemaal invloeden van klassieke rock en blues hebben, maar dan op z’n AC/DC’s.

Kent iedereen het titelnummer? Het was het enige nummer van het album waar ik bewust bekend mee was. Het is dan ook een terechte klassieker met een meezingrefreintje en grappige tekst waarop je Bon Scott kunt inhuren als huurmoordenaar als je problemen hebt met je schoolhoofd of als gigolo in je liefdesleven. Het wordt gevolgd door Love At First Feel. De toon is gezet, de volgende nummers gaan ook allemaal over seks, stoer doen en rocken. AC/DC doet het allemaal met zoveel jonge honden bravado dat het enorm aanstekelijk is.

Grappigste nummer en grootste verassing voor mijzelf was Big Balls, waar Bon Scott een upper class accent opzet en opschept over de big balls die hij elke avond heeft. Het nummer zit vol dubbelzinnige uitspraken als deze:

“Some balls are held for charity and some for fancy dress.

But when they’re held for pleasure is when I like them best.

My balls are always bouncing, to the left and to the right.

It’s my belief that my big balls should be held every night.”

Als je dat allemaal iets te silly vind wordt je door het volgende nummer meteen wakker geschut. Rocker rockt als een tierelier.

Om je gerust te stellen dat het daar niet bij blijft is er ook nog het nummer There’s gonna be some rockin’ wat op vergelijkbare wijze een klassieke rock ‘n’ roll structuur heeft, maar dan wat minder hyperactief neergezet. There’s gonna be some rockin’ at the show tonight. En dat is eigenlijk waar het hele album om draait. There’s gonna be some rockin’ en we gaan er verdomd veel lol in hebben.

Maar zelfs tijdens al het feesten is er nog tijd voor een rustig introspectief nummertje met Ride On. “One of these days I’m gonna change my evil ways.” Maar niet meteen, want het volgende nummer begint misschien rustig, maar de titel is Squealer, dus ik neem aan dat jullie zelf wel kunnen bedenken waar het over gaat.

De rerelease zit in een digipack, met een verhaaltje over het album in het boekje, maar geen teksten. Het verhaaltje stelt ook niet zo veel voor. Het is door een Amerikaan geschreven en vertelt daarom vooral over het feit dat het in Amerika pas in 1981 werd uitgegeven, na Back in Black, toen Bon Scott al dood was. Ik had liever wat gelezen over het maken van het album en AC/DC’s vroege carrière. Binnenin staat wel het originele Australische artwork met de disproportionele striptekeningen van de bandleden, wat wel grappig is.