Abused Majesty – Serpenthrone (Adipocere Records, 2004)
Ik hou helemaal niet van black metal, maar toen ik ergens in 2004 probeerde er waardering voor te krijgen was dit één van de bands die ik uitprobeerde. Waarschijnlijk omdat het album net uit was en ik er dus een positieve recensie van had gelezen. Ik weet in elk geval zeker dat ik een paar mp3’s van de site van de band had gedownload. En dat beviel best goed, maar vooral omdat er nogal wat death metal elementen in de muziek zitten. Dus toen ik hem een paar jaar terug goedkoop zag liggen nam ik hem mee, maar ik heb er nooit echt uitgebreid naar geluisterd. Tot nu!
Meest intrigerende aan het album is het volgende statement in het boekje:
Lyrics on Serpenthrone were inspired by the oldest cronicles of the tribe of Regins – Lechits (Scythians of Regia) enclosed in “The Tome of Ashes“
Wat vluchtige research op wikipedia geeft aan dat dit waarschijnlijk een stam uit West India in de tweede eeuw betreft. Hoe een Poolse metalband erop komt dit als onderwerp voor hun debuutalbum te gebruiken is mij een raadsel maar goed, het is in elk geval interessanter dan het gebruikelijke antichristelijke gebral. En Nile komt tenslotte ook niet uit Egypte, dus zo vreemd is het niet. Wat liner notes die het onderwerp toelichten zoals Nile altijd doet waren wellicht wel op zijn plaats geweest. Ik heb het boekje er eens bijgehouden om de teksten te ontcijferen, maar de precieze strekking van het verhaal is me niet helemaal duidelijk. Ergens ligt een leger dat zelfmoord pleegde toen the Serpent King doodging, te wachten tot ze weer geroepen worden. De geest van de Serpent King wordt herboren in een jonge krijger tijdens de strijd. Dan is er nog een Moonlit Knight die ergens in een berg ligt te slapen, die door een maagd te offeren tot leven gewekt wordt en het leger kan leiden. Via een vaag ritueel wordt dit dan een burning army, the Flaming Serpent. Dan zou je zeggen dat de Serpent King het goed voor elkaar heeft maar dan pleegt ie zelfmoord en volgt zijn hele leger dat ook weer, waardoor de Temple of Time zal vallen en ze allemaal nooit meer zullen ontwaken. Erg metal allemaal, maar wat meer uitleg was leuk geweest. Voor het eerste conceptalbum dat ik bespreek had ik graag wat meer van het concept afgeweten. Maar in elk geval chapeau voor het idee Abused Majesty. Ik lees vaak negatieve dingen over conceptalbums, maar er is wel een bepaalde ambitie en lef nodig om hier een poging toe te wagen en dat waardeer ik altijd wel.
Het album opent met A dream of sleeping warriors. Dat is eigenlijk wel de stijl die het hele album wordt aangehouden. Van die typisch doorblazende black metal drums, maar wel met interessant gitaarwerk dat niet bang is melodische elementen toe te voegen. Hier en daar worden er wat sfeervolle keyboardpartijen toegevoegd, die gelukkig alleen een ondersteunende rol hebben. Naar mate het album vordert wordt het wel een beetje veel van hetzelfde. Vooral het drumwerk kent nogal weinig variatie, maar met 37 minuten is de cd zo voorbij, waardoor het album precies eindigt als dit een probleem begint te worden.
Vooral de eerste vijf nummers vliegen voorbij. The path of sword volgt A dream of sleeping warriors en volgt hetzelfde recept, maar weet zich door het gebruik van piano en door wat rustpunten in het nummer in te bouwen te onderscheiden als één van de beste nummers van het album. Op Reviving of the master of the dead gaan ze voor een wat agressiever geluid, maar het nummer is meteen wat minder interessant. Als er geen melodie in mijn black metal zit is het vooral geraas op gitaren in mijn oren. A burning army is ook agressiever, maar heeft als nummer veel meer afwisseling tussen verschillende tempo’s en gitaarwerken, waardoor het wel leuk blijft om naar te luisteren. Het nummer werkt heerlijk naar een climax toe. Upon the throne of serpents is vooral interessant door het plotselinge rustpunt aan het einde. Samen met A burning army en The path of sword is dit één van de nummers waar dat stuk dat je echt niet kon verstaan in het Pools blijkt te zijn als je het boekje erbij pakt. The inferno that took his life heeft een veel te grote rol voor cleane vocalen die helemaal niet werken, maar weet zich bijna te redden door ineens prima leadgitaarwerk te gaan gebruiken. Jammer genoeg besluiten ze hierna dat die vocalen het refrein waren. Dat de lyrics niet lekker lopen valt niet echt op tijdens de rest van de cd, maar op dit stuk is de combinatie van Pools accent met slechte zanglijn iets te veel van het goede.
The epilogue – a prophecy: The Fall of the last Temple of Time is de afsluiter. Zoals het een conceptalbum betaamt probeert het hele album te omvatten en toch iets origineels te doen. Door een variatie op het riffwerk van The path of sword met een variatie op de melodie van The Fall of Black Fortress te combineren creëert het een gevoel van continuïteit met de rest van het album alvorens zijn eigen pad te kiezen. Vooral de afsluiting, waar de piano een simpele melancholische melodie introduceert, die door de gitaren wordt overgenomen totdat deze wegvagen en enkel de piano overblijft, werkt erg goed.
AZ/CD 