Bone Gnawer – Feast of Flesh (Pulverised Records, 2009)
De eerste AZ/CD entree voor Rogga Johansson, de man van de duizend death metal bands. Volgens mij ook de eerste band waarin hij de vocalen door iemand anders liet waarnemen, namelijk death metal legende Kam Lee. Tegenwoordig heeft Rogga wel meer bands waarin hij zelf niet in de microfoon schreeuwt, maar als Kam Lee comeback was dit wel een minor event.
Meestal weet je wel ongeveer hoe een Rogga project klinkt: old school Zweedse death metal. Maar Bone Gnawer heeft toch meer een eigen geluid. Nog steeds old school, maar veel Amerikaanser. Niet zo gek, als je Kam Lee in de band hebt leg je natuurlijk graag een link naar zijn verleden in Massacre. Het tempo zit er in opener Feast of Flesh lekker in. Het stampt en beukt allemaal wat Floridiaanser. Ook wanneer het tempo wat omlaag gaat zoals in bijvoorbeeld Sliced and Diced, neigt het eerder naar Jungle Rot en Six Feet Under dan naar Grave.
Kam Lee is verantwoordelijk voor alle teksten en bewijst hierin ook de toegevoegde waarde van de combo Johansson/Lee. Kam Lee geeft de teksten wat meer swagger en herkenbare refreintjes dan bij Rogga gewoonlijk het geval is. Het is fijn meebrullen met Kam. Dat vonden meer mensen, want er zijn gast vocalen van leden van Impetigo, Machetazo en Necrophagia.
Kam Lee geeft alle teksten ook een ander kenmerkend tintje: een obsessie met kannibalen en horrorfilms. Bone Gnawer is een concept band op dezelfde wijze dat Bolt Thrower een concept band is. Waar bij Bolt Thrower elk nummer over oorlog gaat, gaat bij Bone Gnawer elk nummer over kannibalen. Films waar de teksten door geïnspireerd zijn, zijn onder andere Cannibal Ferox (Make You Die Slow), The Hills Have Eyes (The Lucky Ones Die First), The Texas Chain Saw Massacre Part 2 (The Saw Is Family), Blood Feast (Feast of Flesh) en Hatchet (Hatchet Face).
Alles komt wat mij betreft het beste samen in Hammer To The Skull. De riffs, het herkenbare refrein dat zich uitnodigt tot meegrunten, de attitude. Het is bijna een soort death metal Pantera. Je zou denken dat na Cannibal Corpse’s Hammer Smashed Face het ultieme hamer gerelateerde metal nummer al geschreven was, maar Bone Gnawer bewijst dat er ruimte is voor meer hamer mayhem.[1]
Voor mijn eigen, niet bestaande old school death metal band Chaos Breed claim ik hierbij dan ook twee nummers over Old Boy[2]: Hammering the Hallway en (No Anesthesia) Pulling Teeth[3], alsmede het niet film gerelateerde Clawhammer Up Your Nose. Rogga, neem contact met me op.
Nadeel van het album is dat alles nogal op elkaar gaat lijken na een poosje, waardoor het je aandacht niet goed vasthoudt. Bij een album van iets meer dan 30 minuten zou dat geen probleem mogen zijn. De tweede helft van het album is ook zwakker dan de eerste. Ik gebruik dit album dan ook meestal alsof het twee EP’s van 5 nummers zijn. De eerste is dan een snelle beuker met als afsluiter Hammer To The Skull. In de tweede gaat het tempo iets omlaag met opener The Saw is Family en de kwaliteit omlaag met een nummer als Hatchet Face. Afsluiter The Lucky Ones Die First haalt af en toe bijna grindcore snelheden en maakt bovendien een leuk thematisch geheel met The Saw Is Family.
Geen klassieker, maar wel een erg leuk album. Ik draai dit veel vaker dan je zou verwachten. Soms is dit soort ongecompliceerde death metal precies wat je nodig hebt om blij te worden.
[1] Speciale vermelding voor Sentenced’s Vengeance is Mine, dat op memorabele wijze de lyric “I have dreams of hammering your skulls” bevat, maar één regel is natuurlijk geen heel nummer.
[2] De Zuid-Koreaanse film uit 2003, niet de Amerikaanse remake uit 2013.
[3] Met bas solo.
AZ/CD 