Annihilator – Double Live Annihilation (AFM Records, 2003)
Weer een live album. Weer een andere zanger. Joe Comeau deze keer. Maar Joe Comeau is goed. Hoe goed? Zelfs Set The World On Fire klinkt oké als hij het zingt. Het hele optreden lang nergens een geforceerde uithaal of een noot die hij niet haalt. Knap werk.
Trouwens, heel de band is anders. Op Jeff Waters na. Maar heel de band is goed. Het geluid is zelfs prima te noemen. Ik had geen problemen met het geluid op In Command, maar vergeleken met Double Live Annihilation klinkt In Command waardeloos. Lekker heavy, maar geen enkel instrument overstemt een ander. De rol van de bas en de drums is hierdoor goed hoorbaar. Vooral de drummer is uitstekend bezig. Goeie geluidsmix. Publiek is aanwezig maar nergens te hard of te zacht. Het is me alleen niet helemaal duidelijk of het om een volledig concert gaat of om losse live nummers van een volledige tour. Het klinkt als een volledig concert, maar in het boekje staat alleen Recorded on the Fury in Europe Tour 2002. Ik ga dus maar uit van de tweede optie.
Een dubbelalbum dus. Heel hun carrière tot 2002 komt aan bod. De eerste cd concentreert zich op de nieuwere nummers, de tweede heeft ook materiaal van Alice in Hell en Never, Neverland. De tweede cd is dan toch net iets gaver, hoewel daar juist het nieuwe materiaal ook erg goed klinkt. Refresh the Demon rost bijvoorbeeld erg lekker na I Am In Command. De kreet “I Am In Command” heeft ook nog niet zo overtuigend geklonken als uit Joe Comeau’s keel. Met vijf nummers komt het album Waking the Fury er het beste van af, maar daar werd dan ook voor getourd. King of the Kill en Never, Neverland krijgen ook elk drie nummers, dus ik zal niet klagen over voortrekkerij. De wijze waarop de nummers elkaar afwisselen geeft bovendien de indruk dat er goed over de setlist is nagedacht. Veel afwisseling tussen verschillende tempo’s waardoor het album lekker voortvloeit zonder eentonig te worden. De prima productie laat bovendien Jeff Waters’ gitaarspel uitstekend horen, waardoor een nummer als Lunatic Asylum, wat vooral een showcase van gitaarskills is, een stuk leuker is dan het zou mogen zijn. Zelfs afsluiter Shallow Grave is goed geplaatst. Een lekker rockend nummer, waar het plezier in Joe Comeau’s stem te horen is. Als crowdpleaser heeft het dezelfde functie die de AC/DC cover op In Command had, maar Shallow Grave klinkt een stuk beter op zijn plaats dan dat nummer deed. Leuk live album.