Arch / Matheos – Sympathetic Resonance

Arch / Matheos – Sympathetic Resonance (Metal Blade Records 2011)

Lastig album om te doorgronden. Samenwerking tussen Jim Matheos en John Arch die eerder samen in Fates Warning zaten en hiermee enkele klassieke albums opnamen. Ik ken echter niets van Fates Warning dus verwacht hier geen vergelijking met hun klassieke materiaal.

Waarom heb je dit album dan gekocht? Nou, ik was in Berlijn, hij was goedkoop en ik had gezien dat hij goede recensies kreeg. En hij is ook gaaf.  Alleen wat lastig te doorgronden. Progressieve metal. In dit geval houdt dat in dat de nummers uit interessant gitaarwerk met onverwachte wendingen bestaan, waarbij John Arch met zijn typische stemgeluid soms de gitaarlijn volgt, maar vaker een compleet eigen tegenmelodie vormt.

Hierdoor zijn het geen nummers die je na één keer luisteren mee kan zingen, maar wel nummers die na vele keren luisteren nog steeds geheimen prijsgeven. Dat de kortste nummers vijf en een halve minuut duren en de langste veertien minuten geeft hier een idee van de aandacht die je nodig hebt om naar dit album te luisteren. Dit is geen muziek om even in de achtergrond aan te zetten.

Maar ik moet hierbij wel even benadrukken dat er erg gave riffs gespeeld worden en de zanglijnen zich stiekem wel in je hoofd nestelen, waardoor je de vijfde keer opeens wel fragmenten mee zingt. John Arch doet me bij vlagen denken aan Ozzy Osbourne als deze een veel technisch begaafder zanger zou zijn. Hij zingt een beetje in hetzelfde register; hoog en ietwat nasaal, maar is wel perfect in staat de hogere uithalen te raken. De wijze waarop hij zijn eigen melodieën om de riffs heen weeft is indrukwekkend.

Case in point: Stained Glass Sky.

Dat nummer is gewoon badass. Met veertien minuten het langste van het album. Met een uitgebreide instrumentale sectie voordat de vocalen invallen, lijkt het hiermee aan alle slechtste neigingen van progressieve metal te voldoen. Toch is het nergens saai of voorspelbaar. Instrumentaal staat het vol met memorabele riffs. Stained Glass Sky draait er niet om te laten zien hoe goed de muzikanten kunnen spelen, het draait om het nummer zelf. Die instrumentale opening is vooral lekker heavy en op de tweede plaats goed gespeeld. Lekker drumwerk ook.

De overige muzikanten zijn overigens ook allemaal leden van Fates Warning, maar dan van recentere line-ups. Aan de ene kant wil ik hierdoor meer van de band uitchecken, maar aan de andere kant weet ik niet of ik wel tijd genoeg heb om al hun albums op dezelfde manier op me in te laten werken als deze. Er is tenslotte nog zoveel meer muziek om uit te checken.

Ik ben in elk geval wel blij dat ik de tijd heb genomen om Sympathetic Resistance goed te beluisteren. Dit is complexe, weldoordachte muziek. Technisch indrukwekkend, maar niet zonder hooks. Luister bijvoorbeeld naar On the Fence. “I am over my head.” Zo voelt dit album inderdaad soms, maar wie goed zoekt krijgt vanzelf weer voet aan de grond.

Arch Enemy – Burning Bridges

Arch Enemy – Burning Bridges (Century Media Records, 1999)

Focus. Burning Bridges klinkt enorm gefocust. Alsof Arch Enemy zelf eens goed naar Stigmata heeft geluisterd, alle zwakke punten heeft genoteerd en vervolgens nieuwe nummers is gaan schrijven. Alle voort meanderende nummers met veel te vaak herhaalde refreinen zijn verdwenen. Met 36 minuten heeft het album een perfecte lengte. Johan Liiva klinkt een stuk geïnspireerder. Als hij op het openingsnummer The Immortal “Eternal life is killing me” brult, klinkt hij overtuigender dan hij op heel Stigmata deed.

Eigenlijk kan ik hier weinig woorden aan vuilmaken. Dit is gewoon een erg goed melodisch death metal album met pakkende melodieën en memorabele gitaarsolo’s. Ga lekker in het najaarszonnetje zitten met een pintje, zet dit album op en geniet.

Arch Enemy – Stigmata

Arch Enemy – Stigmata (Century Media Records, 1998)

Stigmata. Waarom vernoem je een album naar een instrumentaal nummer van twee minuten? Waarom noem je een instrumentaal nummer van twee minuten Stigmata? Het is een lekker nummer, maar als ik er naar luister denk ik nou niet meteen aan stigmata. Ik mag altijd graag denken dat er een diepere betekenis zit achter dit soort titels maar dit lijkt me een typisch geval van een woord dat cool klinkt en bloedige/christelijke connotaties heeft. Stigmata van Arch Enemy moet het bovendien duidelijk afleggen tegen Stigmata van Abstrakt Algebra in een AZ/CD standoff.

Niet dat het album Stigmata geen pluspunten kent. Beast of Man is een verdomd lekkere opener. Eerst erg snel en agressief, tot het tijdens het refrein wat melodieuzer wordt, maar nergens trager. Lekkere crunchy productie ook. Hier en daar kraakt het zelfs een beetje, maar dat heeft zo zijn charme. Al die Zweedse melodische death metal bands gingen bij Fredrik Nordström langs voor hun productie, maar hij gaf elke band wel een eigen geluid mee. Die agressieve opener wordt gevolgd door Stigmata, wat prima werkt als kort intermezzo met lekkere gitaarleads, maar hierna zakt het album een beetje in. Het grootste probleem is dat er te veel herhaling is. De meeste nummers zouden een stuk beter zijn als ze na de gitaarsolo’s afgekapt werden, maar dan wordt meestal het eerste vers en het refrein nog eens herhaald.

Case in point: Dark of the Sun. Dit zou een heerlijk nummer van vier minuten kunnen zijn, maar jammer genoeg duurt het zeven minuten, waardoor het een groot deel van zijn kracht verliest. Maar dat is altijd nog beter dan Let The Killing Begin, want dat is gewoon op alle fronten een waardeloos nummer. Ik ben nooit iemand geweest die Johan Liiva’s vocalen volledig heeft afgeschreven, maar dat is vooral omdat ik zijn werk met Hearse zo leuk vind. Op Let The Killing Begin klinkt hij echter vooral tijdens het refrein compleet ongeïnteresseerd in het nummer dat hij zingt. Combineer dat met een drumpatroon waarvan ik wel snap dat het een goed idee leek, maar dat gewoon niet werkt en je hebt een waardeloos nummer. Natuurlijk gooien Michael en Christopher Amott er nog een aardige solo in op het eind, maar dat doen ze een heel album lang op elk nummer, dus dat telt niet als een pluspunt. Als ik een album lang gitaarsolo’s wil horen zet ik Yngwie Malmsteen wel op. Bovendien is de gitaarmelodie tijdens het refrein zo waardeloos dat hij al het goede gitaarwerk opheft.

Het voordeel van een duidelijk dieptepunt middenin een album is dat er hierna een duidelijke stijgende lijn waar te nemen is. Black Earth duurt nog steeds te lang, maar ze gaan voor iets episch en dat lukt aardig. Tears of the Dead is zelfs weer erg goed. Met synths zoals ik ze graag hoor in mijn death metal: subtiel sfeer toevoegend op de achtergrond en alleen op momenten dat het gepast is. Zelfs de tekst (daar gaat hij weer met zijn death metal teksten die niemand verstaat of iets kunnen schelen) is erg goed, over een soldaat die enkel orders opvolgde maar geplaagd wordt door herinneringen aan de gruweldaden van de oorlog. Als langste nummer op het album zou je verwachten dat ik afsluiter Bridge of Destiny ook niet trek, maar dat nummer heeft juist voldoende afwisseling om te blijven boeien. Het is bovendien een perfect voorbeeld van een nummer waar het solo-extravaganza wel iets toevoegt. Stigmata is vooral een frustrerend album, omdat de hoogtepunten ook echt hoogtepunten zijn, de dieptepunten echt dieptepunten zijn en zoveel nummers met wat kleine veranderingen zoveel beter kunnen zijn.

Annihilator – Double Live Annihilation

Annihilator – Double Live Annihilation (AFM Records, 2003)

Weer een live album. Weer een andere zanger. Joe Comeau deze keer. Maar Joe Comeau is goed. Hoe goed? Zelfs Set The World On Fire klinkt oké als hij het zingt. Het hele optreden lang nergens een geforceerde uithaal of een noot die hij niet haalt. Knap werk.

Trouwens, heel de band is anders. Op Jeff Waters na. Maar heel de band is goed. Het geluid is zelfs prima te noemen. Ik had geen problemen met het geluid op In Command, maar vergeleken met Double Live Annihilation klinkt In Command waardeloos. Lekker heavy, maar geen enkel instrument overstemt een ander. De rol van de bas en de drums is hierdoor goed hoorbaar. Vooral de drummer is uitstekend bezig. Goeie geluidsmix. Publiek is aanwezig maar nergens te hard of te zacht. Het is me alleen niet helemaal duidelijk of het om een volledig concert gaat of om losse live nummers van een volledige tour. Het klinkt als een volledig concert, maar in het boekje staat alleen Recorded on the Fury in Europe Tour 2002. Ik ga dus maar uit van de tweede optie.

Een dubbelalbum dus. Heel hun carrière tot 2002 komt aan bod. De eerste cd concentreert zich op de nieuwere nummers, de tweede heeft ook materiaal van Alice in Hell en Never, Neverland. De tweede cd is dan toch net iets gaver, hoewel daar juist het nieuwe materiaal ook erg goed klinkt. Refresh the Demon rost bijvoorbeeld erg lekker na I Am In Command. De kreet “I Am In Command” heeft ook nog niet zo overtuigend geklonken als uit Joe Comeau’s keel. Met vijf nummers komt het album Waking the Fury er het beste van af, maar daar werd dan ook voor getourd. King of the Kill en Never, Neverland krijgen ook elk drie nummers, dus ik zal niet klagen over voortrekkerij. De wijze waarop de nummers elkaar afwisselen geeft bovendien de indruk dat er goed over de setlist is nagedacht. Veel afwisseling tussen verschillende tempo’s waardoor het album lekker voortvloeit zonder eentonig te worden. De prima productie laat bovendien Jeff Waters’ gitaarspel uitstekend horen, waardoor een nummer als Lunatic Asylum, wat vooral een showcase van gitaarskills is, een stuk leuker is dan het zou mogen zijn. Zelfs afsluiter Shallow Grave is goed geplaatst. Een lekker rockend nummer, waar het plezier in Joe Comeau’s stem te horen is. Als crowdpleaser heeft het dezelfde functie die de AC/DC cover op In Command had, maar Shallow Grave klinkt een stuk beter op zijn plaats dan dat nummer deed. Leuk live album.

Annihilator – Set The World On Fire

Annihilator – Set The World On Fire (Roadrunner Records, 1993)

Mijn god, wat is Aaron Randall een waardeloze zanger. Dat zorgt ervoor dat alleen de stukjes waarop hij zijn mond houdt aan te horen zijn. Dan blijkt Jeff Waters toch een paar aardige thrash nummers geschreven te hebben, zoals No Zone. Maar ook Waters zelf is hier flink de weg kwijt. Eerst duiken rare funky stukjes op in Snake in the Grass. Dan een lame ballad als Phoenix Rising. Sounds Good To Me kan niet eens hard rock genoemd worden. Als The Edge dan ook nog eens denkt dat het met clichéteksten als “Cause there’s something in me you can’t learn in school. They teach it on the street, it’s the only rule.” kan wegkomen, sta ik op het punt heel het album af te schrijven. Dan gloort er nog een sprankje hoop met het bizarre Brain Dance, wat in elk geval vermakelijk raar is. Maar dan duikt de tekst “And this song is very silly and it makes no sense at all cause it’s weird” op, waardoor zelfs het vage nummer een nare gecalculeerde nasmaak krijgt. Lekker links laten liggen.