A Tribe Called Quest – The Low End Theory

A Tribe Called Quest – The Low End Theory (1991)

Wat een heerlijk album. Als alle hiphop zo klonk als The Low End Theory zou ik er nog steeds naar luisteren. Waarom heeft geen enkele band meer dat organische geluid wat A Tribe Called Quest hier heeft? Alle hiphop klinkt tegenwoordig zo fucking klinisch, zo digitaal. Luister alleen al naar het basgeluid op dit album. Noem eens één hiphopgroep die zo’n heerlijk natuurlijk basgeluid heeft als dit album. Een bas die klinkt als een bas in plaats van een vage computerbrom. Ik weet best dat dit aan de ene kant komt omdat er tegenwoordig strengere regels zijn met betreft het gebruik van samples (ofwel, je moet er tegenwoordig voor betalen). Maar weet je hoe je ook aan je basgeluid kan komen? Door een echte bassist te gebruiken. Zoals A Tribe Called Quest doet op het nummer Verses From The Abstract. Hallo baslegende Ron Carter! Maar ik zal de rest van dit artikel maar niet gebruiken om over de treurige staat waar hiphop zich tegenwoordig in bevindt te zeuren. Er komen nog albums aan waarop dat een veel logischer gedachtegang is.

The Low End Theory dus. Met hun tweede album tilt A Tribe Called Quest zich opeens naar een ander niveau. Het album begint enorm sterk met Excursions. Wat een fucking lekker nummer. Als ik het over die heerlijke bas van The Low End Theory heb, komt dat voor het grootste deel door dit nummer. Als je de deur hiermee opengooit kan dat ook niet anders. De Tribe wist dat zelf ook wel. Luister maar hoe de eerste dertig seconden alleen dit basloopje en Q-Tip’s stem te horen zijn voordat de beat invalt. Die minimalistische inslag houdt heel het nummer aan. Van de blazers tijdens het refrein tot Q-Tip’s soepel lopende vocalen die precies de juiste toon weten aan te slaan. Het klinkt allemaal zo moeiteloos relaxt en cool.

Misschien had ik het mis over de bas in Excursions. Want het volgende nummer Buggin’ Out heeft nog een betere basloop als basis. Wat een heerlijk geluid. En let op de details van de hi-hats in de beats. Zó leg je subtiel de nadruk in je nummer. Phife opent het nummer en neemt moeiteloos het hoge niveau van Q-Tip in het vorige nummer over. De wisselwerking tussen Tip en Phife werkt perfect in dit nummer. Ik kan wel elk nummer gaan prijzen en uitpluizen, maar de kracht van dit album is dat bijna elk nummer moeiteloos in elkaar overloopt. Op People’s Instinctive Travels and The Paths of Rhythm stonden nog nummers die veel te lang duurden, waardoor de flow van het album zelf onderbroken werd, maar op The Low End Theory lijkt de band van hun vroegere fouten geleerd te hebben. Geen enkel nummer duurt langer dan 4.10. Hierdoor verlies je in geen enkel nummer de aandacht. De kracht van de korte nummers is dat het elke keer jammer is dat het nummer is afgelopen. Je hebt telkens de neiging het nummer nog eens af te spelen. De enige reden dat je dit niet doet, is dat het volgende nummer je meteen weer pakt. Voor je het weet zijn de 48 minuten van het album weer voorbij en zet je heel het album nog eens op.

Kijk als voorbeeld hiervan eens naar de overgang van The Infamous Date Rape naar Check The Rhime. Het afbreken van The Infamous Date Rape midden in het refrein is een trucje dat ook fout zou kunnen gaan, maar in plaats van over te komen als een gimmick werkt het perfect. Check The Rhime is dan ook een prima nummer. De relaxte afwisseling tussen Q-Tip en Phife is hier perfect. Het simpele laidback gevoel van “You on point, Tip? All the time Phife” is wederom een voorbeeld van iets dat enorm simpel klinkt, maar in minder bekwame handen fout zou kunnen gaan. De overgang van Check The Rhime naar Everything is Fair is dan één van de weinige dingen die niet werken op het album. Die overgang onderbreekt de flow van het album juist wel op een iritante manier. Het is dan ook het enige nummer op het album dat de jazzy sfeer niet deelt met de rest van de nummers. Qua gebruik van beats en samples is het nummer veel meer een overblijfsel van de jaren tachtig. Op People’s Instinctive Travels and The Paths of Rhythm had het best op zijn plaats geweest, maar op The Low End Theory steekt het er juist tussenuit. Het artwork weet precies de simpele maar jazzy sfeer van de muziek weer te geven, iets wat ik altijd erg knap vind, omdat er maar weinig albums zijn waar dit werkelijk het geval is. Dan zijn er ook nog albums die wel een prima cover hebben, maar alleen goed over komen op lp formaat. Iets wat hier niet het geval is. Bravo voor Zombart JK (?) die het blijkbaar ontworpen heeft als ik het boekje goed begrijp. Verder een simpel uitvouwboekje met een bandfoto en wat thank you’s.

In het laatste deel van het album besluiten ze wat lol te hebben, waardoor er een enorm energieke afsluiting van het album plaatsvindt. Skypager en What zijn lekker luchtig en kort, met een lekker silly tekst. Vooral What is meer een excuus om Q-Tip even los te laten met snelle grappige raps. Hierna wordt het album perfect afgesloten met Scenario, waarin ze hun vrienden Leaders of the New School hebben uitgenodigd om in stijl een feestje te bouwen. De show wordt hierop gestolen door een jonge Busta Rhymes die helemaal los gaat.

A Tribe Called Quest – People’s Instinctive Travels and the Paths of Rhythm.

Jive Records 1990

Cds waar het de eerste keer niet helemaal mee klikte een nieuwe kans geven. Dat was één van de doelen van deze serie. Het debuut van A Tribe Called Quest is precies zo’n album. Ik had namelijk altijd het idee dat dit album net iets te lang was en niet zoveel sterke nummers bevat. Terwijl er eigenlijk niets mis is met dit album. Het is lekker relaxte hiphop zoals alleen A Tribe Called Quest het maakte. Het grootse probleem van People’s Instinctive Travels and the Paths of Rhythm is dat hij minder goed is dan The Low End Theory, het tweede album van de Tribe, die ik eerder kocht. En na The Low End Theory kon deze eigenlijk alleen tegenvallen, want The Low End Theory is een meesterwerk. Travels is “alleen maar” een goed album dat lekker weg luistert. Bovendien heeft het van die typische debuutalbumkwalen. Ambitieus en vol ideeën, maar daardoor net te lang en met minder impact dan je zou willen.

Check albumopener Push It Along even, met de huilende baby als intro. Tribe probeerde duidelijk het idee te wekken dat je naar de geboorte van iets heel bijzonders zat te luisteren. En dat was natuurlijk ook zo, maar dit album ondersteunt dat idee nog niet volledig. Het grootste probleem dat ik met dit album heb is echter van dat nummer afgeknipt door de uploader. Na afloop van het nummer wordt een andere beat ingezet, waarop iedereen in de band wordt geïntroduceerd en een semi-mysterieuze/diepzinnige sfeer wordt neergezet. Dit intermezzo loopt als Rode Draad (ambitie!) door het hele album, telkens opnieuw opduikend aan het eind van andere nummers. Hierdoor gaat het album juist langer voelen dan het is, omdat je telkens niet van dit deel af komt. Ik neem aan dat het juist bedoeld is om het album meer als een geheel te laten voelen, maar er zijn betere manieren om dat te bereiken. (Zie het eind van volgende link Ham N Eggs als voorbeeld van De Rode Draad)

Zou ik Travels beter hebben gevonden als het uit alleen de eerste negen nummers had bestaan? Daarna verlies ik mijn aandacht namelijk altijd een beetje. Maar al dat opnieuw luisteren de laatste paar weken heeft wel tot gevolg gehad dat ik ook die andere nummers ben gaan waarderen. Dus, vooruit, ze mogen toch blijven. Het album is zo relaxt en in hetzelfde tempo dat het wat eentonig wordt. Er zijn te weinig nummers aan te wijzen die er echt bovenuit steken als veel beter, waardoor het telkens blijft hangen op het niveau goed, maar niet geweldig. Nummers als Ham ‘N’ Eggs zouden er meer op moeten staan, die doorbreken de formule van de rest van de nummers meer. Bovendien is het een heerlijk silly onderwerp voor een hiphop nummer en heeft heel de groep er enorm lol in. Het is diezelfde speelsheid die nummers als Can I Kick It zo leuk maken. Ik neem aan dat jullie naar aanleiding van mijn 2Pac bespreking verwachtten dat ik de Tribe af zou maken voor het gebruik van Lou Reed’s Walk On The Wild Side, maar nee, dat doe ik niet, want dit is hoe je wel creatief gebruik maakt van een sample. Je bouwt er een nieuw nummer omheen op, in plaats van de de piano letterlijk over te nemen en de zanglijn van nieuwe tekst te voorzien. (Laat ik hier ook even een welverdiende fuck you naar Puff Daddy sturen om deze zelfde redenen, want die nepartiest zul je al helemaal niet in mijn collectie tegenkomen.)

Zou ik Travels beter hebben gevonden als het alleen uit de eerste tien nummers had bestaan? Want daarna duikt de Rode Draad pas weer op, merk ik nu pas. Zou ik Travels beter hebben gevonden zonder Rode Draad? Zou ik Rode Draad minder vaak moeten schrijven omdat mijn punt nu wel gemaakt is? Zou ik de moeite moeten doen om People’s Instinctive Travels and the Paths of Rhythm weer eens helemaal uit te schrijven? Zou ik People’s Instinctive Travels and the Paths of Rhythm niet gewoon telkens kunnen copy pasten? Dat zou kunnen maar ik heb het tot nu toe nog niet gedaan. Echt. Zou ik niet gewoon beter op moeten letten terwijl ik naar het album (People’s Instinctive Travels and the Paths of Rhythm, handmatig) luister, omdat me nu pas opvalt dat de Rode Draad er niet zo vaak opstaat? Zou ik op moeten houden met deze vragen te stellen?

Beter opletten, dus? Waarschijnlijk wel, want dan valt dus op dat de Rode Draad al na nummer zeven (Bonita Applebum) weer opduikt, maar heel kort. Maar is het probleem van het album (People’s Instinctive Travels and the Paths of Rhythm, c/p) dan juist niet dat ik er zo relaxt van wordt dat hij de aandacht niet vasthoudt? Ik heb geen antwoorden.

Of toch wel. Ik ga voor te relaxt en iets te lang. (64.40)

Dan nu het positieve effect van mijn eigen ambitieuze plan dat veel te lang gaat duren: voor ik het album opnieuw luisterde had ik niet door hoe vet Youthful Expression is. Vaag genoeg alleen op youtube te vinden als achtergrond van die skatevideo, maar goed, dan heb je wat leuks om naar te kijken bij het luisteren. Heerlijk basdeuntje en perfect ondersteunt door dat andere relaxte melodietje. Welk instrument is dat? Ik kan er niet opkomen. Mijn nieuwe favoriete nummer op het album. Volgens mij werd het voorheen wat overschaduwt door Can I Kick It, wat er net voor staat en alle aandacht opeiste. Dat komt dus weer omdat Youthful Expression meer voor het understatement gaat. Zoals het grootste deel van het album.

Het valt me op dat de andere nummers die ik als hoogtepunt noem allemaal een afwisseling tussen de rappende groepsleden bevatten, terwijl het grootste deel van Travels Q-Tips album is. Q-Tips monotone flow zorgt ervoor dat nummers zonder Phife en Mr. Muhammed een stuk minder dynamisch zijn. Dat is ook een reden waarom I Left My Wallet In El Segundo me nooit zo heeft gegrepen. Q-Tip vertelt een redelijk saai verhaal enorm uitgebreid, ondanks het feit dat de punchline al in de titel staat samengevat. Goed verhaal. Lekker kort.

Ik vermoed dus dat het wel nooit helemaal zal klikken tussen mij en Travels, maar ik heb het in elk geval geprobeerd. Ik zou je graag leuker vinden en ik vind het prima met je te chillen, maar op een feestje zullen toch alleen je hoogtepunten gedraaid worden en ik ga je niet neuriën terwijl ik op straat loop. It’s not you, it’s me.

Can I kick it?

Yes you can!