Amon Amarth – Once Sent From The Golden Hall (Metal Blade Records, 1998)
Oh Amon Amarth, wat moet ik toch met je beginnen? Ik vond Amon Amarth altijd nogal saai. Zo’n band die altijd hetzelfde album maakt. Maar stiekem heb ik er nu al vier cds van en die ga ik ook steeds leuker vinden. Dat telkens hetzelfde album maken valt ook wel weer mee. Dat lijkt vooral zo als je met een half oor naar de promovideo’s luistert.
Een band die me langzaam omwint dus. Hun debuut heb ik al een paar jaar, maar eigenlijk waardeer ik hem pas echt sinds een paar maanden. Toen kocht ik hun nieuwste, Surtur Rising, vooral vanwege de bonus-dvd waarop Amon Amarth hun eerste vier albums volledig live speelt. Vijf cds voor de prijs van één leek me een goeie deal. Bovendien had ik dan The Avenger volledig live en dat was mijn eerste en dus favoriete Amon Amarth album. En wat bleek? Once Sent From The Golden Hall is live ook erg gaaf.
Rijp voor her-evaluatie dus. Once was mijn tweede AA album. Ik vond hem altijd nogal veel op Avenger lijken. Wat ook zo is. Maar Once was eerst. Dus wie lijkt er nou eigenlijk op wie?
Hun debuutalbum dus. Het enige met Martin Lopez, bekend van Opeth, op drums. Niet dat ik daar nou echt iets van merk, maar goed. Information! Geproduceerd door Peter Tägtgren in The Abyss Studio, dus hij klinkt net als alles wat daar is opgenomen. Goed, maar nergens echt bijzonder.
Sterkste punt aan dit debuutalbum is dat Amon Amarth hier een eigen geluid heeft. De nummers zijn allemaal opgebouwd uit typische Amon Amarth melodieën. Deze drijven het nummer voort. Knapste hieraan is dat de gitaarsolo’s op logische wijze uit deze melodieën voortvloeien, waardoor ze niet eens echt als gitaarsolo’s voelen, maar als een logische progressie van de melodieën. Alle instrumenten staan in dienst van het nummer. Dit zorgt voor veel cohesie, maar ook voor een album zonder echte uitschieters. Alles is consistent van een goed niveau, maar alles lijkt ook nogal op elkaar, behalve als je aandachtig luistert.
Hierdoor zijn het vooral momenten die eruit springen in plaats van volledige nummers. Persoonlijk vind ik dat Abandoned een heerlijk typisch riffje heeft middenin en aan het eind. Ook is het heerlijk om “Attack! Attack!” mee te schreeuwen aan het eind van The Dragons Flight Across The Waves. Ik merk wel dat hoe vaker ik naar het album luister er steeds meer dingen uitspringen en de verschillende nummers steeds meer een eigen karakter krijgen. Over een half jaar zou ik misschien een heel ander stukje schrijven.
Ik had nog nooit eerder de teksten van Amon Amarth meegelezen, maar dan stijgt de amusementswaarde enorm. Johan Hegg schrijft niet zozeer teksten, maar eerder korte verhaaltjes over dappere Vikingkrijgers die naar slagvelden rijden, een traantje plengen om hun enige zoon die in hun armen sterft en vervolgens de verantwoordelijke christenhonden opjagen en afslachten. En dat dan besprenkeld met een mythologisch sausje. Het is me niet echt duidelijk of het een conceptalbum is, maar meerdere nummers bevatten referenties naar vijf strijders, dus ik ga er maar vanuit dat dit dezelfde zijn. Amon Amarth is eerder een conceptband aangezien alles wat ze maken met Vikingen te maken heeft.
Ik denk niet dat ik Amon Amarth ooit ga aanraden als een essentiële band, maar ik begrijp steeds beter waarom ze zo populair zijn. Ze worden in elk geval steeds vermakelijker, hoe langer ik luister. Als die stijgende lijn zich voortzet ben ik over vijf jaar misschien wel überfan.
AZ/CD 