Amon Amarth – The Avenger (Metal Blade Records, 1999)
The Avenger is iets agressiever dan Once Sent From The Golden Hall. Het klinkt allemaal net wat feller en dus wat lekkerder. Met 37 minuten heeft het album ook een goede lengte. Als je nummers op elkaar lijken is het beter als je album niet zo lang is. Verder lijken Once en The Avenger nogal op elkaar. Qua geluid, want weer door Peter Tägtgren opgenomen, maar door de band zelf geproduceerd. Ook qua muziek want de typische Amon Amarth melodielijnen duiken weer op. De gitaarsolo’s zijn deze keer wat minder een voortzetting van deze melodieën, wat de afwisseling binnen de nummers ten goede komt, hoewel de solo’s op zich weinig bijzonder zijn.
Mijn eerste Amon Amarth album. Niet dat er daarom veel herinneringen aan zitten, maar er is altijd een punt waarop je besluit een album van een band nodig te hebben. The Last With Pagan Blood was dat punt. Dat nummer is gewoon vet. Vooral het einde. Aangezien je youtubevideo’s nu ook kan laten beginnen waar je wilt zal ik hem even op het punt zetten dat mij overstag liet gaan. Klik even aan, is zo gebeurd.
Ik vond dat altijd al een soort glorieuze overwinningsmelodie. Een ontlading na de opbouw van het nummer. Nu ik de tekst erbij heb gepakt blijkt de laatste zin voordat deze viering van het leven losbarst “And beer cools our sore throats” te zijn. Hilarisch dat mijn favoriete deel van het hele album een ode aan koud bier is.
Dat stukje vind ik heel vet, dus natuurlijk doen ze instrumentaal niets vergelijkbaars op de rest van het album. Wel bouwt Legend of a Banished Man ook op naar zo’n ontladend stuk leadgitaar. Daar valt het echter middenin het nummer en wordt naar een felle climax toegewerkt. Snellere nummers als Metalwrath of God, His Son and Holy Whore hebben misschien niet een zelfde ontlading, maar zijn wel lekker energiek. Alleen jammer dat de zang deze nummers onderuit dreigt te halen.
Wat is er op dit album met Johan Heggs vocalen gebeurd? Op Once wisselde hij af tussen een lagere grunt en een hogere schreeuw, maar hier gebruikt hij bijna alleen die schreeuw, wat steeds irritanter wordt. Wanneer hij wel een lagere stem gebruikt klinkt deze een stuk minder overtuigend, alsof hij moeite heeft de diepere tonen te halen. Misschien dat hij weinig zin had zijn best te doen omdat zijn teksten minder geïnspireerd zijn. Het is vooral een herhalingsoefening van het vorige album. Zwaarden, schepen, bloed, slechte christenen. De narratief gedreven teksten hebben grotendeels plaatsgemaakt voor impressies van Vikinggevechten. Sterke uitzondering is Avenger. Dit nummer gaat wel weer over wraak nemen nadat je gezin is vermoord, maar ook over het smeden van magische zwaarden en in een twist ending over de nutteloosheid van wraak. Misschien dat het daarom de meest gevarieerde performance van Hegg op dit album bevat, hoewel je de tekst zonder boekje natuurlijk nauwelijks kan ontcijferen.
Wederom een aardig plaatje dus, maar niet heel bijzonder. Bij vlagen erg lekker, maar met name de vocalen doen afbreuk aan het album als geheel.