Arch / Matheos – Sympathetic Resonance (Metal Blade Records 2011)
Lastig album om te doorgronden. Samenwerking tussen Jim Matheos en John Arch die eerder samen in Fates Warning zaten en hiermee enkele klassieke albums opnamen. Ik ken echter niets van Fates Warning dus verwacht hier geen vergelijking met hun klassieke materiaal.
Waarom heb je dit album dan gekocht? Nou, ik was in Berlijn, hij was goedkoop en ik had gezien dat hij goede recensies kreeg. En hij is ook gaaf. Alleen wat lastig te doorgronden. Progressieve metal. In dit geval houdt dat in dat de nummers uit interessant gitaarwerk met onverwachte wendingen bestaan, waarbij John Arch met zijn typische stemgeluid soms de gitaarlijn volgt, maar vaker een compleet eigen tegenmelodie vormt.
Hierdoor zijn het geen nummers die je na één keer luisteren mee kan zingen, maar wel nummers die na vele keren luisteren nog steeds geheimen prijsgeven. Dat de kortste nummers vijf en een halve minuut duren en de langste veertien minuten geeft hier een idee van de aandacht die je nodig hebt om naar dit album te luisteren. Dit is geen muziek om even in de achtergrond aan te zetten.
Maar ik moet hierbij wel even benadrukken dat er erg gave riffs gespeeld worden en de zanglijnen zich stiekem wel in je hoofd nestelen, waardoor je de vijfde keer opeens wel fragmenten mee zingt. John Arch doet me bij vlagen denken aan Ozzy Osbourne als deze een veel technisch begaafder zanger zou zijn. Hij zingt een beetje in hetzelfde register; hoog en ietwat nasaal, maar is wel perfect in staat de hogere uithalen te raken. De wijze waarop hij zijn eigen melodieën om de riffs heen weeft is indrukwekkend.
Case in point: Stained Glass Sky.
Dat nummer is gewoon badass. Met veertien minuten het langste van het album. Met een uitgebreide instrumentale sectie voordat de vocalen invallen, lijkt het hiermee aan alle slechtste neigingen van progressieve metal te voldoen. Toch is het nergens saai of voorspelbaar. Instrumentaal staat het vol met memorabele riffs. Stained Glass Sky draait er niet om te laten zien hoe goed de muzikanten kunnen spelen, het draait om het nummer zelf. Die instrumentale opening is vooral lekker heavy en op de tweede plaats goed gespeeld. Lekker drumwerk ook.
De overige muzikanten zijn overigens ook allemaal leden van Fates Warning, maar dan van recentere line-ups. Aan de ene kant wil ik hierdoor meer van de band uitchecken, maar aan de andere kant weet ik niet of ik wel tijd genoeg heb om al hun albums op dezelfde manier op me in te laten werken als deze. Er is tenslotte nog zoveel meer muziek om uit te checken.
Ik ben in elk geval wel blij dat ik de tijd heb genomen om Sympathetic Resistance goed te beluisteren. Dit is complexe, weldoordachte muziek. Technisch indrukwekkend, maar niet zonder hooks. Luister bijvoorbeeld naar On the Fence. “I am over my head.” Zo voelt dit album inderdaad soms, maar wie goed zoekt krijgt vanzelf weer voet aan de grond.
AZ/CD 