Ik hou niet eens van 2Pac. En als ik ergens een hekel aan heb zijn het wel greatest hits albums. Hoe komt dit album dan in mijn collectie? Nou, toen ik een jaar of dertien was werd mijn moeder lid van de ECI. Als welkomstcadeau mocht ze vijf artikelen uitzoeken uit een bepaald aantal welkomstgeschenken. Mijn zus en ik mochten ook allebei een artikel uitzoeken. Uit het beperkte aanbod koos ik dus deze cd. Ik vond 2Pac toen al niet geweldig, maar ik hield van hiphop en mijn vriend Bram was enorm fan van 2Pac. Hij had me ook naar de Osdorp Posse gestuurd en dat was prima muziek, dus als ik 2Pac eens een echte kans gaf zou ik het vast ook goed vinden. Bovendien was dit de perfecte manier om dat te proberen; het was gratis en met twee cd’s aan materiaal moest er wel iets goeds tussen zitten. Toch? Nee. De juiste klik kwam nooit. Ik heb de laatste twee weken deze cd vaker gedraaid dan de laatste twaalf jaar. En dat alleen om hem een eerlijke bespreking te geven.
Waarom hou ik niet van 2Pac?
Ten eerste zijn er die verschrikkelijke R&B refreintjes. Eén van de sterke punten van rap is wat mij betreft juist het feit dat er niet in gezongen wordt. Als er iets is dat me uit een hiphopnummer haalt is het zo’n verschrikkelijk zielloos refrein waarbij elke lettergreep tot meerdere toonhoogtes wordt uitgetrokken. Aangezien 2Pac dat trucje op bijna elk nummer uithaalt staat bijna elk nummer me enorm tegen.
Ten tweede zijn er die verschrikkelijk moraliserende teksten van 2Pac. Dit is precies het punt waarop hij me zou moeten aanspreken. Maatschappijkritiek in je rapteksten verwerken is juist iets waarmee rap zich kan onderscheiden van andere muziekvormen. In een korte tijd kan je veel zeggen, misschien zelfs een argument opbouwen. In elk geval kan je er oprechte verontwaardiging en emoties in kwijt. Wanneer Public Enemy, KRS-One of de Osdorp Posse het doen vind ik het prima. Waarom staat het me dan zo tegen bij 2Pac? Het ligt aan de ene kant aan de manier waarop hij het brengt en aan de andere kant aan de onderwerpen die hij aansnijdt. Misschien komt het doordat ik niet in een Amerikaans getto ben opgegroeid, maar wanneer 2Pac me probeert bij te brengen dat ik respect moet tonen voor vrouwen vertelt hij me vooral het overduidelijke. Dat zou op zich niet zo erg moeten zijn, tenslotte kan ik me in het onderwerp vinden en waardeer ik het idee dat hij dit anderen probeert te leren. Maar 2Pac brengt het alsof hij zojuist de uitvinding van de eeuw heeft gedaan. Hij rapt hierover met een air alsof hij boven je staat. Het klinkt alsof hij al die zaken lang geleden achter zich heeft gelaten en vanaf een afstandje overduidelijke observaties maakt, zonder hier ooit dieper op in te gaan. Volgens mij is dit één van de redenen dat hij zo succesvol was na zijn dood. Op nummers als I Ain’t Mad At Cha is het heel makkelijk 2Pac voor te stellen op een wolkje terwijl hij zijn semi-wijsheden verkondigt. Toen hij nog leefde was dit gewoon vervelend. Na zijn dood durfde niemand dit meer zo te noemen en was hij wijzer dan zijn jaren en leek hij zijn dood onbewust altijd voorbereid te hebben. Of ben ik nu te cynisch? Er zullen vast mensen zijn die oprecht het gevoel hebben dat 2Pac vanuit de hemel tot ze spreekt, maar waarschijnlijk zijn die mensen ook niet bijzonder intelligent. Laat ik maar doorgaan met mijn volgende punt.
Ten derde zijn er namelijk die verschrikkelijk saaie beats van 2Pac. Dit is waarschijnlijk het grootste struikelblok wat mij betreft. Stomme teksten kan ik gewoon negeren wanneer de muziek goed is. Irritante refreintjes zijn moeilijker te ontwijken, maar ze hoeven geen groot probleem te zijn wanneer de muziek echt goed is. De meeste beats van 2Pac doen me gewoon niets. In sommige zit een soort halfslachtige poging tot het G-funk geluid van Dr. Dre begin jaren negentig, maar dan zonder alles wat dat interessant maakt. In de meeste zit een riedelmelodietje verwerkt, gespeeld op een niet definieerbaar instrument, wat ook bijdraagt tot het gebrek aan memorabele beats. Zelfs de instrumenten blijven anoniem. (Of toon ik nu mijn gebrek aan kennis van de gesampelde soulklassiekers en het gitaargeluid dat er bij hoort?) Dat riedeltje wordt een aantal keer herhaald zonder echt op te vallen. Dan wordt het weggelaten zodat de bas en drums even opvallen, waarna het weer invalt en naar het eind wordt toegewerkt. (Ik geef toe, dat is in de meeste hiphop het geval.) De baslijnen doen ook vaak een dappere poging om interessante muziek te kopiëren, maar ze zijn niet memorabel genoeg om indruk te maken, terwijl ze net genoeg opvallen om ze als middelmatig op te merken. Het gebruik van samples die in een nummer een paar keer herhaald worden is ook precies genoeg om te irriteren. In Hit ‘Em Up verpest het één van de weinige leuke nummers bijna en in I Get Around herinnert het “Step Up” sample je er alleen aan dat Gang Starr het beter gebruikt heeft. Changes heeft een lekker pianonummer als muziek, maar is juist een voorbeeld van het meest irritante en luie aan hiphop, namelijk dat ze muziek van een ander nummer pakken, er een beat en rap op zetten en het als iets nieuws verkopen. Als je naar The Way It Is van Bruce Hornsby and The Range luistert, kan je me dan vertellen wat 2Pacs versie nou precies aan toegevoegde waarde heeft? Met California Love heeft hij dan eindelijk een echte Dr. Dre beat, maar dit is dan weer een nummer dat compleet verpest wordt door het refrein. Ik dacht dat we Kanye West als oorzaak van al die verschrikkelijke autotune nummers konden aanwijzen, maar 2Pac deed dit in de jaren negentig al op California Love en Toss It Up. Maar het grootste deel van de beats doet me gewoon niets, wat eigenlijk veel erger is dan wanneer ze me irriteren.
Als we al die elementen combineren heb je Brenda’s Got A Baby. Ik neem aan dat 2Pac een nummer over een twaalf jarig meisje dat zwanger wordt van haar neef, in de badkamer bevalt, het kind in een container dumpt, drugs dealt, in de prostitutie raakt en door een klant wordt vermoord niet komisch bedoelt, maar waarom moet ik dan telkens als ik het hoor lachen? Het ligt er allemaal zo dik bovenop. Qua zang is het het ergste nummer van het album. Elke mogelijke gezongen variatie van Brenda’s Got A baby komt voorbij. (Brendaaaaaaaa’s got aaaaaaaa babyyyyy. Oooh no nooooo.)
Zijn er dan geen positieve elementen om te vermelden? Jawel. 2 of Amerikaz Most Wanted met Snoop Doggy Dogg is een aardig nummer, hoewel de combinatie van deze twee MC’s een betere beat verdiende. Hail Mary is het beste nummer van de compilatie. Een nummer met een onheilspellende sfeer dankzij wat subtiel toetsenwerk en klokslagen. De nummers waarop 2Pac agressiever rapt zijn ook meteen een stuk interessanter. Hit ‘Em Up en Troublesome 96’, waarop hij The Notourious B.I.G. er van langs geeft, zijn vooral door de energie die ze uitstralen een stuk lekkerder dan de rest. Drie nummers uit vijfentwintig die ik vaker zou willen luisteren is echter nogal een armzalige score.
Ook qua vormgeving is het album niet geweldig. In het boekje staan een paar foto’s van Tupac op zijn meest engelachtig, de covers van al zijn albums en wat technische informatie over de liedjes, zoals alle samples die ze gebruiken. Niet echt het beste begin van een serie die een viering van mijn cd-collectie zou moeten zijn. Gelukkig is de volgende entree interessanter…
Als afsluiting wil ik jullie allemaal uitdagen Brenda’s Got A Baby uit te zitten zonder te lachen.
AZ/CD 