Ook unplugged is Down in a Hole een prachtig liedje.
Zo, de belangrijkste reden om naar Unplugged te luisteren hebben we achter de rug.
Het meest positieve aan Unplugged is dat de samenzang van Layne Staley en Jerry Cantrell meer op de voorgrond treedt. Dan hoor je hoe goed hun stemmen elkaar aanvullen, terwijl ze ook veel op elkaar lijken. Staley klinkt niet altijd even sterk, maar wel altijd interessant. Cantrell klinkt zuiverder dan de ruwe stem van Staley, maar ook wat saaier. Vooral op een nummer als Got Me Wrong valt dit op. Wanneer ze samen zingen klinkt het echter prima, juist omdat ze elkaar aanvullen.
Grootste nadeel van Unplugged is dat het unplugged is. Sommige nummers zijn gewoon gemaakt om elektrisch te spelen. Een nummer als Angry Chair verliest akoestisch een groot deel van zijn kracht. De dreigende sfeer van de studioversie komt niet over in deze setting. Wel complimenten voor de akoestische bas, die enorm zwaar klinkt. Het grotendeels basgedreven Would? klinkt hierdoor wel erg lekker. De grotere aandacht die aan de vocalen wordt besteedt zorgt er ook voor dat ze eerder gaan irriteren. Heaven Beside You is een lekker nummer, maar als je het refrein zo vaak herhaald wordt het vanzelf vervelend. Dit is ook een probleem op de studioversie, maar als je het nummer zo uitkleedt valt het alleen maar meer op.
De nummers afkomstig van Alice in Chains akoestische EP’s komen er het beste vanaf. Deze openen de set en klinken prima. Brother wordt prachtig ingetogen neergezet, waarna de band op het snellere No Excuses even los mag. De energie uit de eerste helft van het optreden blijft helaas niet duren. Wanneer na 72 minuten het trage Killer Is Me het album afsluit voelt het als een te lange zit. Mooie nummers, maar niet een cd die ik vaak uit de kast haal.
Wat kan je eigenlijk zeggen over heel goede albums? Het maakt niet echt uit wat ik schrijf, want je kan er altijd beter naar luisteren dan dit lezen. “Verklaart zijn hele blog nutteloos.” Misschien kun je er naar luisteren terwijl je dit leest. Want dit is een geweldig album. Eigenlijk klopt alles eraan. Soms heb ik het idee dat het iets te lang duurt, maar als ik er dan echt naar luister zou ik niet weten welk nummer ik weg zou moeten halen. Misschien Godsmack, omdat het zijn refrein iets te vaak herhaalt.
Ik ga deze keer dan ook vermijden eindeloos over verschillende nummers te schrijven. (Wat lastig is, want eigenlijk begin ik elk nieuw stukje wat ik schrijf met het voornemen hem niet zo lang te maken als de vorige.) Want Dirt werkt zo goed als album. De nummers vullen elkaar aan en er is een duidelijke flow tussen de snellere en rustigere delen op het album. Them Bones is een heerlijke opener, maar behalve dat het een geweldig en toegankelijk nummer is laat het je ook meteen wennen aan de kracht van Alice in Chains; de samenzang van Layne Staley en Jerry Cantrell, de eenvoudig lijkende gitaarlijnen. Die subtiele samenzang valt in de meeste gevallen niet eens op, totdat je echt luistert. De gitaarlijnen lijken zo logisch te vloeien, maar weten wanneer je stil moet zijn en wanneer de gitaar een schreeuw tussendoor mag geven is een kunst. Een nummer als Sick Man vindt hier een lastige balans. Als combinatie werkt het verslavend. Dirt gaat hierdoor niet vervelen, hoewel het als album gevoelsmatig veel op hetzelfde niveau blijft hangen.
Is dit nou grunge? Omdat ze uit Seattle komen? Omdat ze redelijk deprimerende teksten hebben? Deprimerend of gewoon uiting gevend aan depressieve gevoelens? Waarom heb ik dan het gevoel dat Dirt een gevoel voor humor heeft dat meestal niet wordt opgemerkt? De knipoog naar Black Sabbath in Iron Gland laat me altijd even glimlachen. Tom Araya van Slayer die in een hidden track “I Am Iron Gland! (Redrum)” roept is een heerlijk nutteloze toevoeging aan het album. Misschien komt het door deze suggestie, maar Alice in Chains doet mij eigenlijk vaker denken aan Black Sabbath dan aan Nirvana. De zang van Staley, de riffs, de hier en daar doorklinkende baslijnen. Zo vergezocht lijkt het me niet. Sabbath is ook zo’n band die altijd veel serieuzer wordt genomen dan ze op me overkomen.
Hoe serieus moet je bovendien een nummer als Junkhead nemen? Ik zie wel wat humor in die tekst. Junkhead heeft misschien een wat bittere nasmaak gekregen na het overlijden van Staley als gevolg van zijn jarenlange drugsverslaving, maar als je goed naar de tekst luistert is het eerder een blik in de geest van een drugsverslaafde dan een verheerlijking van drugs. Het is bovendien slechts één kant van het verhaal. Waar Junkhead alles wat de gebruiker positief vindt aan drugs uitdrukt, laat Godsmack juist de negatieve kanten horen.
“And I Think That You’re Not Blind
To the Ones You Left Behind
I’ll Be Here
So Be Yearning All Your Life
Twisting, Turning Like A Knife” Godsmack
Maar natuurlijk valt een tekst als “Nothing better than a dealer who’s high” iets meer op. Bovendien is Junkhead een heerlijk laidback nummer met een geweldige gitaarlead. Godsmack is daarentegen, zoals al eerder gezegd, het minste nummer van het album. Maar wat ik ook hier frappant vind is dat er in Junkhead bijna hetzelfde gezegd wordt als in het nummer Snowblind van Black Sabbath, zelf natuurlijk ook notoire drugsgebruikers.
“Seems so sick to the hypocrite norm
Running their boring drills
But we are an elite race of our own
The stoners, junkies, and freaks
Are you happy? I am, man
Content and fully aware
Money, status, nothing to me
‘Cause your life is empty and bare
You can’t understand a user’s mind
But try, with your books and degrees
If you let yourself go and open your mind
I’ll bet you’d be doing like me
And it ain’t so bad” Junkhead
Black Sabbath heeft er in Snowblind alleen wat minder woorden voor nodig. Misschien dat dit komt omdat Snowblind over cocaïne gaat en Junkhead over alles, of zoals Junkhead zelf zegt “What’s your drug of choice? Well what have you got?”
“Don’t you think I know what I’m doing
Don’t tell me that it’s doing me wrong
You’re the one who’s really a loser
This is where I feel I belong” Snowblind
Greatly stoned minds think alike, blijkbaar.
Zo ben ik toch weer beland bij individuele nummers en en tekstbeschrijvingen die ik nu zelf interessant vind, maar waarschijnlijk over zou slaan bij iemand anders. Dat komt toch doordat het doel van deze stukjes vooral is dat ik zelf echt goed naar het album ga luisteren en het boekje et cetera doorneem. Maar zo leer je wel wat. Zo was ik voordat ik me echt verdiept had, van plan het refrein van Rooster belachelijk te maken, omdat het altijd zo onbegrijpelijk over kwam. “They come to snuff the rooster. You know he ain’t gonna die.” Maar dan zie je dat Jerry Cantrell Sr. (The Rooster) wordt bedankt in het boekje en je zoekt wat verder en leert dat Rooster de bijnaam van Cantrells vader was toen hij in Vietnam diende. En hop, betekenis aan een nummer waarvan ik het refrein het vreemdste deel vond.
Maar leidt dit allemaal af van de boodschap van dit schrijfsel, namelijk dat Dirt een geweldig album is, of voegt het toe? Ik heb tot nu toe niet eens de meest krachtige regels toegelicht, zoals in het nummer Dirt zelf. “You, you are so special. You have the talent, to make me feel like dirt.” Afhankelijk van je interpretatie zal die uitspraak aan heel veel mensen gericht kunnen zijn, maar ik denk dat we ons allemaal wel eens zo gevoeld hebben.
En zo komen we eigenlijk aan bij het punt waar ik al heel dit stuk naar toe wil werken. Down in a Hole. Wat een briljant nummer is dat. En wat kan ik er over zeggen? Alles wat ik schrijf brengt op geen enkele manier over hoe goed het nummer is. En geloof me, ik heb het geprobeerd. Ik heb dit stukje zo vaak opnieuw getypt. De samenzang, het gitaarwerk. Een geweldige tekst die precies overbrengt hoe depressie voelt. Als dit het enige goeie nummer op het hele album was zou ik het nog aanschaffen, alleen hiervoor.
AZ/CD 