Hoe ben ik eigenlijk bij The 13th Floor Elevators terecht gekomen? Nou, met een omweg natuurlijk. Het begon allemaal met Entombed, die ooit het nummer Night of the Vampire hebben gecovered en er één van de grappigste metalvideo’s ooit bij hebben gemaakt. Neem even vijf minuten om de video te bewonderen. Mijn dag wordt daar meestal veel vrolijker door, misschien die van jou ook wel. Ik wacht hier wel even.
Anyway, Night of the Vampire is een cover van Roky Erickson. Dus als muziekliefhebber zijnde zoek je die versie dan ook op en je komt er achter dat die versie eigenlijk veel beter is. Dus dan ga je uitzoeken wie Roky Erickson is. Dan vind je als eerste uit dat hij schizofreen verklaard was en tijd in een gekkenhuis heeft doorgebracht, waarschijnlijk omdat hij te veel LSD gebruikt had in de jaren zestig. Dat het niet zomaar Roky Erickson & the Aliens is, maar dat hij in allerlei vage conspracy theories geloofd die de band zijn naam geven. Bovendien schrijft hij vooral teksten geïnspireerd door horrorfilms. Ofwel enorm intrigerend. Een soort hippie-misfits. En je vindt uit dat hij het eerste psychedelische album op zijn naam heeft met The 13th Floor Elevators. En als je dan de 3 voor 20 euro bak van een winkeltje in Amsterdam doorpluist en je vindt het complete oeuvre van The 13th Floor Elevators, dan neem je dat mee.
Nu nog een voordeelbak vinden met het complete oeuvre van Roky Erickson en dan is het universum weer in balans.
Wat heeft dit te maken met Bull of the Woods? Op dit album is Roky Erickson een stuk minder te horen. Hij was opgepakt wegens marihuanabezit en als verdediging leek het een goed idee aan te voeren dat zijn brein was aangetast wegens LSD gebruik. Hierdoor moest hij niet de gevangenis in, maar werd wel gek verklaard en tot drie jaar in het Rusk State Mental Hospital veroordeeld. Roky kreeg hier elektroshock therapie en hij kwam er slechter uit dan hij erin ging. Hierdoor kon hij slechts een paar nummers opnemen. Tommy Hall was ook met andere dingen bezig en speelt dus geen electric jug op dit album. Hiermee zijn de twee belangrijkste songwriters van de vorige twee albums verdwenen. Acht van de elf nummers op Bull of the Woods zijn geschreven door gitarist Stacy Sutherland. En nu we dan toch de tragische geschiedenis van The 13th Floor Elevators af gaan, Sutherland werd in 1978 door zijn vrouw doodgeschoten na een ruzie. Allemaal interessante info uit het cdboekje, dus zie deze paragraaf niet als de treurige nasleep van de summer of love, maar als een viering van de enorme schat aan informatie die mijn muziekcollectie is! Dat is tenslotte het doel van deze blog. Driewerf hoera voor mooie reissues met uitgebreide liner notes!
Na deze respectloze uitbarsting stel ik voor dat we ter nagedachtenis aan Stacy Sutherland even luisteren naar het beste liedje van zijn hand op dit album.
Waarom is dat het beste Sutherland nummer? Vooral omdat het klinkt als een 13th Floor Elevators nummer. Dat is namelijk nogal een probleem op Bull of the Woods. Eerst heb je twee albums de tijd gehad om aan de electric jug en Roky’s stem te wennen en dan maken ze opeens een cd waar het geluid wordt omgegooid. Natuurlijk zijn er wel overeenkomsten in het gitaarspel enzo, maar het wordt veel meer een standaard rockalbum dan hun voorgaande werk. En het grootste probleem is niet het gebrek aan electric jug, maar de beslissing om hem te vervangen door een standaard blaassectie die bijzonder weinig toevoegt. Dit is alleen op de nummers die meegeschreven zijn door Tommy Hall, dus blijkbaar stond er in de arrangementen een stuk geschreven voor de electric jug en werd deze vervolgens met een ander instrument opgenomen. Hierdoor wordt de aandacht juist gelegd op het feit dat de electric jug afwezig is, want alle nummers van Sutherland hebben alleen gitaarspel, waar je de jug niet echt mist. Tel hier bij op dat Sutherlands vocalen gewoon minder interessant zijn dan die van Roky en je hebt een album dat je enigszins uitdaagt om het niet leuk te vinden.
Dat is ook de reden dat ik zo lang over deze bespreking heb gedaan. Ik wilde het album wel een eerlijke kans geven, maar hoe langer ik ernaar luisterde, hoe moeilijker het werd. Waar mijn eerste reactie was om de nummers af te schrijven als minder, was mijn tweede reactie ze als best aardig te bestempelen, maar dan schrijf je weer niet echt boeiend. Laat ik eerst even wat voorbeelden geven van de nummers waar Tommy Hall wel aan meeschreef. Livin’ On en Doctor Doom zijn de beste voorbeelden van die rare blaassectie. Vooral vanwege het feit dat Roky wel zingt op deze nummers valt op hoe misplaatst dat getoeter klinkt in vergelijking met de vorige platen. Op Doctor Doom werkt het iets beter omdat het daar meer toevoegt dan alleen onnodig achtergrondgeluid, maar afhankelijk van mijn bui klinkt het daar juist irritanter omdat het meer opvalt.
Niet dat Sutherland een slechte songwriter is. Neem bijvoorbeeld Barnyard Blues, wat op zich een prima plaatje is, maar het klinkt niet als de Elevators. Zoals de titel al aangeeft is het veel bluesier dan je normaal zou verwachten. Als tweede nummer op het album is het bovendien ingesloten tussen twee nummers geschreven door Hall met Roky op zang, waardoor het de vreemde eend in de bijt is. Erickson zelf heeft maar aan twee nummers geschreven, maar dan wordt wel meteen duidelijk welke invloed hij had op het geluid. Luister alleen al naar Never Another. Het is niet alleen het snelste en meest energieke nummer, maar ook de enige waar nog wat electric jug te horen is. Jammer alleen dat er nog steeds door het nummer heen getoeterd wordt. Maar vrees niet muziekliefhebbers! Op youtube zwerft er een langere versie rond zonder dit irritante studiogesleutel.
Hierna begint een lange stoet liedjes met het slaperige stemgeluid van Stacy Sutherland. Je kan merken dat er zeker wel moeite in is gestopt, maar om toch het psychedelische gevoel te krijgen zonder de elementen die de Elevators uniek maakten, valt hij terug op trucjes die iedereen kon gebruiken, zoals vage galmeffecten op zijn stem en achtergrondkoortjes. Dit doet enorm afbreuk aan het originele geluid van de Elevators. Alleen op het eerder genoemde Scarlet and Gold weet Sutherland dit effectief toe te passen, hoewel een groot deel van wat dat nummer voor mij beter dan de rest maakt de drums zijn. Bizar is dan ook dat nieuwe bassist Ronnie Leatherman op zijn enige bijdrage aan een Elevators album With You het oude geluid beter weet te benaderen dan de originele gitarist. With You is eindelijk ook het eerste bewijs dat youtube geen vervanging is van een cd collectie, want dat nummer is er nergens op te vinden. Nogmaals driewerf hoera voor mijn collectie!
Hoera!
Hoera!
Hoera!
De onheilspellende afsluiter van Bull of The Woods is het door Erickson geschreven May The Circle Remain Unbroken. Roky’s zweverige vocalen over vage gitaarfeedback en wat ijle synthesizerachtige tonen geven het nummer nogal een spooky effect. Als je de geschiedenis van de band hierna in gedachten houdt is het ook nogal een wrange titel. Net zoals Ericksons andere nummer Never Another eigenlijk. Misschien had hij toch een bepaald inzicht door al die LSD in zijn hersenen.
Deze derde cd van The Psychedelic World of the 13th Floor Elevators begint met het live album “Live” (originele naam) uit 1968, gevolgd door Bull of the Woods op dezelfde cd. Maar laat je niet misleiden. Het live album zijn studio outtakes, met een live publiek er later ingemixt. Aangezien, dit nepperij is ga ik dat album niet met een uitgebreide bespreking vereren. Op zich werkt het wel als een soort greatest hits album met wat covers er tussendoor gegooid. Als bonus track krijg je deze keer Wait For My Love, wat wel een normaal Elevators nummer is en twee akoestische nummers van Roky en Tommy Halls vrouw Clementine. Dat zijn weer nummers waar je voor in de stemming moet zijn. Op zich is het best leuk een akoestische versie van Splash I te hebben gehad. Het is volgens mij de eerste keer dat ik echt goed naar de tekst heb geluisterd, maar mijn God wat is die fragiele samenzang een hippiegeneuzel als je in de verkeerde bui bent. Het andere nummer is gelukkig geen Elevators liedje dus dan heb je niet telkens het origineel in je achterhoofd. Laatste nummer is een radiospotje voor het album. Vage afsluiter die grappig is om te horen omdat de man met zware stem net doet of hij enorm fan van de band is en vage psychedelische termen rondsmijt. From one mind, to another… Bull of the Woods.
Oh en Roky Erickson? Die heeft na jaren mentale en financiële problemen eindelijk goede medische zorg gekregen en vorig jaar zijn eerste album in 14 jaar uitgebracht: True Love Cast Out All Evil.