Amon Amarth – The Avenger

Amon Amarth – The Avenger (Metal Blade Records, 1999)

The Avenger is iets agressiever dan Once Sent From The Golden Hall. Het klinkt allemaal net wat feller en dus wat lekkerder. Met 37 minuten heeft het album ook een goede lengte. Als je nummers op elkaar lijken is het beter als je album niet zo lang is. Verder lijken Once en The Avenger nogal op elkaar. Qua geluid, want weer door Peter Tägtgren opgenomen, maar door de band zelf geproduceerd. Ook qua muziek want de typische Amon Amarth melodielijnen duiken weer op. De gitaarsolo’s zijn deze keer wat minder een voortzetting van deze melodieën, wat de afwisseling binnen de nummers ten goede komt, hoewel de solo’s op zich weinig bijzonder zijn.

Mijn eerste Amon Amarth album. Niet dat er daarom veel herinneringen aan zitten, maar er is altijd een punt waarop je besluit een album van een band nodig te hebben. The Last With Pagan Blood was dat punt. Dat nummer is gewoon vet. Vooral het einde. Aangezien je youtubevideo’s nu ook kan laten beginnen waar je wilt zal ik hem even op het punt zetten dat mij overstag liet gaan. Klik even aan, is zo gebeurd.

Ik vond dat altijd al een soort glorieuze overwinningsmelodie. Een ontlading na de opbouw van het nummer. Nu ik de tekst erbij heb gepakt blijkt de laatste zin voordat deze viering van het leven losbarst “And beer cools our sore throats” te zijn. Hilarisch dat mijn favoriete deel van het hele album een ode aan koud bier is.

Dat stukje vind ik heel vet, dus natuurlijk doen ze instrumentaal niets vergelijkbaars op de rest van het album. Wel bouwt Legend of a Banished Man ook op naar zo’n ontladend stuk leadgitaar. Daar valt het echter middenin het nummer en wordt naar een felle climax toegewerkt. Snellere nummers als Metalwrath of God, His Son and Holy Whore hebben misschien niet een zelfde ontlading, maar zijn wel lekker energiek. Alleen jammer dat de zang deze nummers onderuit dreigt te halen.

Wat is er op dit album met Johan Heggs vocalen gebeurd? Op Once wisselde hij af tussen een lagere grunt en een hogere schreeuw, maar hier gebruikt hij bijna alleen die schreeuw, wat steeds irritanter wordt. Wanneer hij wel een lagere stem gebruikt klinkt deze een stuk minder overtuigend, alsof hij moeite heeft de diepere tonen te halen. Misschien dat hij weinig zin had zijn best te doen omdat zijn teksten minder geïnspireerd zijn. Het is vooral een herhalingsoefening van het vorige album. Zwaarden, schepen, bloed, slechte christenen. De narratief gedreven teksten hebben grotendeels plaatsgemaakt voor impressies van Vikinggevechten. Sterke uitzondering is Avenger. Dit nummer gaat wel weer over wraak nemen nadat je gezin is vermoord, maar ook over het smeden van magische zwaarden en in een twist ending over de nutteloosheid van wraak. Misschien dat het daarom de meest gevarieerde performance van Hegg op dit album bevat, hoewel je de tekst zonder boekje natuurlijk nauwelijks kan ontcijferen.

Wederom een aardig plaatje dus, maar niet heel bijzonder. Bij vlagen erg lekker, maar met name de vocalen doen afbreuk aan het album als geheel.

Amon Amarth – Once Sent From The Golden Hall

Amon Amarth – Once Sent From The Golden Hall (Metal Blade Records, 1998)

Oh Amon Amarth, wat moet ik toch met je beginnen? Ik vond Amon Amarth altijd nogal saai. Zo’n band die altijd hetzelfde album maakt. Maar stiekem heb ik er nu al vier cds van en die ga ik ook steeds leuker vinden. Dat telkens hetzelfde album maken valt ook wel weer mee. Dat lijkt vooral zo als je met een half oor naar de promovideo’s luistert.

Een band die me langzaam omwint dus. Hun debuut heb ik al een paar jaar, maar eigenlijk waardeer ik hem pas echt sinds een paar maanden. Toen kocht ik hun nieuwste, Surtur Rising, vooral vanwege de bonus-dvd waarop Amon Amarth hun eerste vier albums volledig live speelt. Vijf cds voor de prijs van één leek me een goeie deal. Bovendien had ik dan The Avenger volledig live en dat was mijn eerste en dus favoriete Amon Amarth album. En wat bleek? Once Sent From The Golden Hall is live ook erg gaaf.

Rijp voor her-evaluatie dus. Once was mijn tweede AA album. Ik vond hem altijd nogal veel op Avenger lijken. Wat ook zo is. Maar Once was eerst. Dus wie lijkt er nou eigenlijk op wie?

Hun debuutalbum dus. Het enige met Martin Lopez, bekend van Opeth, op drums. Niet dat ik daar nou echt iets van merk, maar goed. Information! Geproduceerd door Peter Tägtgren in The Abyss Studio, dus hij klinkt net als alles wat daar is opgenomen. Goed, maar nergens echt bijzonder.

Sterkste punt aan dit debuutalbum is dat Amon Amarth hier een eigen geluid heeft. De nummers zijn allemaal opgebouwd uit typische Amon Amarth melodieën. Deze drijven het nummer voort. Knapste hieraan is dat de gitaarsolo’s op logische wijze uit deze melodieën voortvloeien, waardoor ze niet eens echt als gitaarsolo’s voelen, maar als een logische progressie van de melodieën. Alle instrumenten staan in dienst van het nummer. Dit zorgt voor veel cohesie, maar ook voor een album zonder echte uitschieters. Alles is consistent van een goed niveau, maar alles lijkt ook nogal op elkaar, behalve als je aandachtig luistert.

Hierdoor zijn het vooral momenten die eruit springen in plaats van volledige nummers. Persoonlijk vind ik dat Abandoned een heerlijk typisch riffje heeft middenin en aan het eind. Ook is het heerlijk om “Attack! Attack!” mee te schreeuwen aan het eind van The Dragons Flight Across The Waves. Ik merk wel dat hoe vaker ik naar het album luister er steeds meer dingen uitspringen en de verschillende nummers steeds meer een eigen karakter krijgen.  Over een half jaar zou ik misschien een heel ander stukje schrijven.

Ik had nog nooit eerder de teksten van Amon Amarth meegelezen, maar dan stijgt de amusementswaarde enorm. Johan Hegg schrijft niet zozeer teksten, maar eerder korte verhaaltjes over dappere Vikingkrijgers die naar slagvelden rijden, een traantje plengen om hun enige zoon die in hun armen sterft en vervolgens de verantwoordelijke christenhonden opjagen en afslachten. En dat dan besprenkeld met een mythologisch sausje. Het is me niet echt duidelijk of het een conceptalbum is, maar meerdere nummers bevatten referenties naar vijf strijders, dus ik ga er maar vanuit dat dit dezelfde zijn. Amon Amarth is eerder een conceptband aangezien alles wat ze maken met Vikingen te maken heeft.

Ik denk niet dat ik Amon Amarth ooit ga aanraden als een essentiële band, maar ik begrijp steeds beter waarom ze zo populair zijn. Ze worden in elk geval steeds vermakelijker, hoe langer ik luister. Als die stijgende lijn zich voortzet ben ik over vijf jaar misschien wel überfan.