Amon Amarth – Surtur Rising

Amon Amarth – Surtur Rising (Metal Blade Records, 2011)

Sfeer. Surtur Rising heeft daar meer van dan Twilight of the Thunder God. Het geluid is iets natuurlijker. De details lijken iets doordachter. De muziek is van hetzelfde laken een pak, dus ik ga er ook niet veel woorden meer aan vuil maken. Melodische death metal die zijn hoogtepunten kent, zoals Töcks Taunt, maar ook waardeloze dieptepunten als For Victory or Death. Na twee weken slaat de Amon Amarth moeheid ook een beetje toe, dus ik kan geen tekst over glorieus aanvallende Vikingen meer horen. De teksten hebben deze keer jammer genoeg geen leuke originele verhaaltjes tussen de muziek door geweven. Wat ik wel vermakelijk vind, is dat Amon Amarth nu van zo’n uitgebreide voorkennis van Noorse mythologie bij de luisteraar uitgaat, dat de tekst van War of the Gods zo goed als onbegrijpelijk is. En ik waardeer de wijze waarop de strijd tussen Surtur en Frej in verschillende nummers uit beider standpunt wordt weergegeven. Het eind van de wereld thema dat bij Surturs legende hoort zit sowieso goed door het album verweven. Zoals ik al eerder zei; sfeervol.

Verder is Surtur Rising vooral het album dat ik kocht omdat het in een mooie digibook zat en een uitgebreide bonusdvd had. Bloodshed over Bochum, ofwel Amon Amarths eerste vier albums volledig live gespeeld. Vier avonden na elkaar in Bochum. Alsof je vijf albums tegelijk koopt dus. Een clubshow, met een wat klein podium, waardoor met name Johan Hegg er als een boom van een kerel uitziet met zijn bierpens en Vikingbaard. De band lijkt er lol in te hebben de albums live te spelen. Gitaristen die uit volle borst mee zingen terwijl ze geen microfoon hebben zijn altijd vermakelijk en Hegg staat opvallend vaak glimlachend op het podium. De dvd kent de gebruikelijke frustratiepunten, zoals camerahoeken die veranderen terwijl je wilt zien wat die ene gitarist nu precies doet, maar is verder prima in orde. Bijkomend voordeel is dat de vocalen op The Avenger live een stukje lager liggen dan in de studio. Mocht je graag iets van Amon Amarth willen hebben zou ik je aanraden deze special edition van Surtur Rising te halen en de rest lekker te laten liggen, behalve als je echt fan bent. Nadeel is wel dat de digibook net te hoog is om in mijn cd-kast te passen. Maar als deze weken me iets hebben geleerd, is het dat eenzame Vikingen eervol sterven op verre slagvelden of op volle zee, dus dan zal Surtur Rising er ook wel tegen kunnen niet trots naast zijn broeders in de kast te staan.

Amon Amarth – Twilight of the Thunder God

Amon Amarth – Twilight of the Thunder God (Metal Blade Records, 2008)

Dit is het probleem met moderne Amon Amarth; op hun eerste albums hebben ze een eigen geluid. Nu klinken ze net als alle andere melodieuze death metal bands. Maar misschien zijn ze daar wel beter in dan hun eigen geluid. De nummers hebben veel meer een eigen karakter dan op de eerste albums. Waar ze eerst nogal inwisselbaar konden zijn, hebben ze hier hun eigen hooks en opbouw. De gitaarsolo’s zijn ook een stuk minder anoniem dan op The Avenger het geval was. Het album is hierdoor een stuk afwisselender en makkelijker helemaal uit te zitten.

Ook een pluspunt; die irritante schreeuw van The Avenger is zo goed als weg. Er wordt bijna altijd met een goeie grunt gewerkt. Wanneer de schreeuw wel opduikt lijken de jaren het irritante randje van Heggs stem geschuurd te hebben. Hij is ook een stuk beter verstaanbaar, wat leuk is omdat de teksten goed in elkaar zitten. Er zit meer Noorse mythologie doorheen verweven, wat ik altijd interessant vind, maar het sterkst zijn weer de verhalende teksten. In dit geval The Hero en Embrace of the Endless Ocean. Vooral The Hero, over een stervende huurling die zichzelf helemaal geen held vind, maar door mensen die hij niet kent tot martelaar wordt uitgeroepen, is een sterke tekst.

De productie had van mij wel iets smeriger mogen zijn. De gitaarmuur klinkt bij vlagen heerlijk zwaar, maar dit vormt een vreemd contrast met de melodieuze elementen. In The Hero lijken de leads eerder op een keyboard dan een gitaar gespeeld te worden. Dit effect treedt ook op tijdens de gitaarsolo’s. Vooral tijdens het titelnummer Twilight of the Thunder God klinkt de solo te veel alsof Dragonforce opeens aan boord is gesprongen.

Verder luistert alles lekker weg. Er zitten geen verassingen op dit album, maar ik denk niet dat iemand melodische death metal luistert voor de verassingen. Of je moet het een verassing vinden dat Apocalyptica even wat cello speelt op Live for the Kill, maar eerlijk gezegd valt nauwelijks op dat ze er zijn. Wel verassend weinig oranje in de coverart deze keer.

Ook verassend; hoe goed de bonus dvd is. Want dat was de voornaamste reden dat ik dit album kocht. Hij was goedkoop en had een bonus dvd. Ik ben nogal gevoelig voor bonus dvds. Bovendien was Surtur Rising me goed bevallen en Twilight zou daar op lijken. Aah, impulsaankopen.

Maar goed, de bonus dvd dus. Een concert van zeventig minuten, live op Summer Breeze 2007. Amon Amarth pakt flink uit. Vuurwerk, een drakkar als drumpodium, een houten palissade als achtergrond en vechtende Vikingen op het podium. Productioneel ziet het er ook prima uit. Gefilmd met veel camera’s en met veel camerawisselingen, maar niet echt storend. De kleuren lijken iets gedesatureerd te zijn, maar dat kan ook aan de podiumverlichting liggen. In de setlist ligt de nadruk vooral op het album With Oden On Our Side, waar toen voor getourd werd. De band geeft een energiek optreden en het geluid is goed. De dvd had makkelijk los uitgebracht kunnen worden. Samen met de cd is het een prima aankoop geweest. De dvd is iets gaver dan het album (live geluid) en het album is prima muziek om te luisteren als je even lekker in het zonnetje zit en iets wilt horen dat gewoon lekker weg luistert. (Dit weekend nog getest.) Wel goedkoop kopen voor optimaal effect.

Amon Amarth – The Avenger

Amon Amarth – The Avenger (Metal Blade Records, 1999)

The Avenger is iets agressiever dan Once Sent From The Golden Hall. Het klinkt allemaal net wat feller en dus wat lekkerder. Met 37 minuten heeft het album ook een goede lengte. Als je nummers op elkaar lijken is het beter als je album niet zo lang is. Verder lijken Once en The Avenger nogal op elkaar. Qua geluid, want weer door Peter Tägtgren opgenomen, maar door de band zelf geproduceerd. Ook qua muziek want de typische Amon Amarth melodielijnen duiken weer op. De gitaarsolo’s zijn deze keer wat minder een voortzetting van deze melodieën, wat de afwisseling binnen de nummers ten goede komt, hoewel de solo’s op zich weinig bijzonder zijn.

Mijn eerste Amon Amarth album. Niet dat er daarom veel herinneringen aan zitten, maar er is altijd een punt waarop je besluit een album van een band nodig te hebben. The Last With Pagan Blood was dat punt. Dat nummer is gewoon vet. Vooral het einde. Aangezien je youtubevideo’s nu ook kan laten beginnen waar je wilt zal ik hem even op het punt zetten dat mij overstag liet gaan. Klik even aan, is zo gebeurd.

Ik vond dat altijd al een soort glorieuze overwinningsmelodie. Een ontlading na de opbouw van het nummer. Nu ik de tekst erbij heb gepakt blijkt de laatste zin voordat deze viering van het leven losbarst “And beer cools our sore throats” te zijn. Hilarisch dat mijn favoriete deel van het hele album een ode aan koud bier is.

Dat stukje vind ik heel vet, dus natuurlijk doen ze instrumentaal niets vergelijkbaars op de rest van het album. Wel bouwt Legend of a Banished Man ook op naar zo’n ontladend stuk leadgitaar. Daar valt het echter middenin het nummer en wordt naar een felle climax toegewerkt. Snellere nummers als Metalwrath of God, His Son and Holy Whore hebben misschien niet een zelfde ontlading, maar zijn wel lekker energiek. Alleen jammer dat de zang deze nummers onderuit dreigt te halen.

Wat is er op dit album met Johan Heggs vocalen gebeurd? Op Once wisselde hij af tussen een lagere grunt en een hogere schreeuw, maar hier gebruikt hij bijna alleen die schreeuw, wat steeds irritanter wordt. Wanneer hij wel een lagere stem gebruikt klinkt deze een stuk minder overtuigend, alsof hij moeite heeft de diepere tonen te halen. Misschien dat hij weinig zin had zijn best te doen omdat zijn teksten minder geïnspireerd zijn. Het is vooral een herhalingsoefening van het vorige album. Zwaarden, schepen, bloed, slechte christenen. De narratief gedreven teksten hebben grotendeels plaatsgemaakt voor impressies van Vikinggevechten. Sterke uitzondering is Avenger. Dit nummer gaat wel weer over wraak nemen nadat je gezin is vermoord, maar ook over het smeden van magische zwaarden en in een twist ending over de nutteloosheid van wraak. Misschien dat het daarom de meest gevarieerde performance van Hegg op dit album bevat, hoewel je de tekst zonder boekje natuurlijk nauwelijks kan ontcijferen.

Wederom een aardig plaatje dus, maar niet heel bijzonder. Bij vlagen erg lekker, maar met name de vocalen doen afbreuk aan het album als geheel.

Amon Amarth – Once Sent From The Golden Hall

Amon Amarth – Once Sent From The Golden Hall (Metal Blade Records, 1998)

Oh Amon Amarth, wat moet ik toch met je beginnen? Ik vond Amon Amarth altijd nogal saai. Zo’n band die altijd hetzelfde album maakt. Maar stiekem heb ik er nu al vier cds van en die ga ik ook steeds leuker vinden. Dat telkens hetzelfde album maken valt ook wel weer mee. Dat lijkt vooral zo als je met een half oor naar de promovideo’s luistert.

Een band die me langzaam omwint dus. Hun debuut heb ik al een paar jaar, maar eigenlijk waardeer ik hem pas echt sinds een paar maanden. Toen kocht ik hun nieuwste, Surtur Rising, vooral vanwege de bonus-dvd waarop Amon Amarth hun eerste vier albums volledig live speelt. Vijf cds voor de prijs van één leek me een goeie deal. Bovendien had ik dan The Avenger volledig live en dat was mijn eerste en dus favoriete Amon Amarth album. En wat bleek? Once Sent From The Golden Hall is live ook erg gaaf.

Rijp voor her-evaluatie dus. Once was mijn tweede AA album. Ik vond hem altijd nogal veel op Avenger lijken. Wat ook zo is. Maar Once was eerst. Dus wie lijkt er nou eigenlijk op wie?

Hun debuutalbum dus. Het enige met Martin Lopez, bekend van Opeth, op drums. Niet dat ik daar nou echt iets van merk, maar goed. Information! Geproduceerd door Peter Tägtgren in The Abyss Studio, dus hij klinkt net als alles wat daar is opgenomen. Goed, maar nergens echt bijzonder.

Sterkste punt aan dit debuutalbum is dat Amon Amarth hier een eigen geluid heeft. De nummers zijn allemaal opgebouwd uit typische Amon Amarth melodieën. Deze drijven het nummer voort. Knapste hieraan is dat de gitaarsolo’s op logische wijze uit deze melodieën voortvloeien, waardoor ze niet eens echt als gitaarsolo’s voelen, maar als een logische progressie van de melodieën. Alle instrumenten staan in dienst van het nummer. Dit zorgt voor veel cohesie, maar ook voor een album zonder echte uitschieters. Alles is consistent van een goed niveau, maar alles lijkt ook nogal op elkaar, behalve als je aandachtig luistert.

Hierdoor zijn het vooral momenten die eruit springen in plaats van volledige nummers. Persoonlijk vind ik dat Abandoned een heerlijk typisch riffje heeft middenin en aan het eind. Ook is het heerlijk om “Attack! Attack!” mee te schreeuwen aan het eind van The Dragons Flight Across The Waves. Ik merk wel dat hoe vaker ik naar het album luister er steeds meer dingen uitspringen en de verschillende nummers steeds meer een eigen karakter krijgen.  Over een half jaar zou ik misschien een heel ander stukje schrijven.

Ik had nog nooit eerder de teksten van Amon Amarth meegelezen, maar dan stijgt de amusementswaarde enorm. Johan Hegg schrijft niet zozeer teksten, maar eerder korte verhaaltjes over dappere Vikingkrijgers die naar slagvelden rijden, een traantje plengen om hun enige zoon die in hun armen sterft en vervolgens de verantwoordelijke christenhonden opjagen en afslachten. En dat dan besprenkeld met een mythologisch sausje. Het is me niet echt duidelijk of het een conceptalbum is, maar meerdere nummers bevatten referenties naar vijf strijders, dus ik ga er maar vanuit dat dit dezelfde zijn. Amon Amarth is eerder een conceptband aangezien alles wat ze maken met Vikingen te maken heeft.

Ik denk niet dat ik Amon Amarth ooit ga aanraden als een essentiële band, maar ik begrijp steeds beter waarom ze zo populair zijn. Ze worden in elk geval steeds vermakelijker, hoe langer ik luister. Als die stijgende lijn zich voortzet ben ik over vijf jaar misschien wel überfan.